Η νέα φτωχεια.

Με την κατάρρευση του ανατολικού μπλόκ, είχαν βιαστεί, πολλοί, να θεωρήσουν δεδομένη την επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής και οριστική την ιδεολογική επικυριαρχία του δυτικού μοντέλου.

Από τότε, έστω και με κοινωνίες "των δύο τρίτων", ο κόσμος συνέχισε να πηγαίνει "προς τα μπρος", ενώ -επίσης πολλοί- λαοί, από αυτούς που σήμερα υποφέρουν, εξέλεγαν κυβερνήσεις που ψήφιζαν το Μααστριχτ, χρηματοδοτούσαν τους βομβαρδισμούς στην πρώην Γιουγκοσλαβία, υποστήριζαν και πλήρωναν τον πόλεμο στο Ιράκ και την επέμβαση στο Αφγανιστάν και αδιαφορούσαν για την εξαγωγή της φτώχειας και της δυστυχίας στον πλανήτη...
Γεγονότα σαν αυτά, ήταν "ξένα γεγονότα", αφού αλλού συνέβαιναν.

Έτσι σκεφτόταν, όχι μόνο ο Αμερικανός, αλλά και ο -υποτιθέμενα- πιο ευαίσθητος Ευρωπαίος.

Την ιστορική εξέλιξη αυτή, τηλεοπτικά, παρακολουθούσαμε, ανάμεσα σε αφράτες διαφημίσεις. θεάματα και επιτεύγματα της όμορφης "παγκοσμιοποίησης", που επιβεβαίωναν ότι ο κόσμος πράγματι πήγαινε μπροστά και έπειθαν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αφού την ασφαλή πορεία μας χαράζουν, καθοδηγούν, επιθεωρούν και ελέγχουν ... ούτε καν οι κυβερνήσεις των λαών, που θα μπορούσαν να τεθούν σε αμφισβήτηση! Διακρατικοί -Υπερεθνικοί οργανισμοί, παίζουν πλέον τον πρώτο ρόλο στις κρίσιμες εξελίξεις, τόσο για τα μεγάλα θέματα, όσο όμως και για τη ρύθμιση θεμάτων της καθημερινότητάς μας...
Ζήσαμε τα χρόνια ενός ανόητου αισθήματος ασφάλειας, γευτήκαμε ή ονειρευτήκαμε το ψέμα της καταναλωτικής ευημερίας και αφήσαμε ανεύθυνα την πολιτική στους ειδικούς και στους τεχνοκράτες, εγκαταλείψαμε ή εμπιστευτήκαμε τη γνώση σε λίγους, που μπορούν να μας ελέγχουν αλλά δεν μπορεί να τους ελέγχει κανείς.

Να που καταλήξαμε: Άσχετα με το πόσα παράχθηκαν, άσχετα μερικές φορές και με το φυσικό πλουτοπαραγωγικό δυναμικό που διαθέτει κάθε χώρα,
η πραγματικότητα της εξέλιξης των λαών της ανεπτυγμένης πλευράς του κόσμου, είναι η νέα φτώχεια.

Αν όμως αποτελεί δραματική επιπολαιότητα ή σκοπιμότητα, η βιασύνη από μια μερίδα "υποστηρικτών", να θεωρητικολογήσουν για την απόλυτη επικράτηση του δυτικού μοντέλου, είναι πιο θλιβερή, η -για την ώρα- η έλλειψη αντίπαλου δέους, η απουσία αποτελεσματικής απάντησης (π.χ. μιας δυνατής, παλλαϊκής, πανευρωπαϊκής συσπείρωσης), προκειμένου να τονωθεί η ιδέα ότι η ανθρωπότητα δεν είναι αναγκαστικό να πάει ... κατά διαόλου!



[G.B.]