Πράσινο Μέλλον

… Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ έναν μικρό τόπο με μεγάλη ιστορία που τον έλεγαν γη, ήταν ένας μεγάλος και κακός χειμώνας. Και κρατούσε πολύ και ήταν δυνατός και πολύ καταστροφικός. Και ήταν ατελείωτος. Και φαινόταν να καταργεί όλες τις άλλες εποχές. Και εξελισσόταν, εξελισσόταν, σαν να έρχεται το τέλος της ιστορίας. Σκοτείνιαζε τη φύση και απειλούσε τη ζωή …

Δυστυχώς δεν είναι παραμύθι!

Στο περιβάλλον: Ζούμε την εποχή της χημικής και πυρηνικής καταστροφής και γνωρίζουμε απίστευτα φυσικά φαινόμενα ως συνέπεια της αλόγιστης συμπεριφοράς ενός αχόρταγου συστήματος που ελέγχεται από λίγους και κινείται με δικά του κριτήρια, έξω από κάθε συλλογική συνείδηση.
Στον άνθρωπο και στην κοινωνία: Ζούμε την εποχή της ταπείνωσης του κάθε αξιοπρεπούς γέροντα, την εποχή της ταλαιπωρίας και του βασανισμού του κάθε ώριμου βιοπαλαιστή, την εποχή της πρόωρης επιβολής του διλλήματος «συμβιβασμός ή απελπισία» για την νέα γενιά.

Είναι γεγονότα πραγματικά:
Πείνα και φτώχεια στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Ασύμμετρες απειλές και ανάλογα ασύμμετρες πολεμικές απαντήσεις. Ο πολίτης θεατής με 32άρα οθόνη. Για να εισβάλλει στην ψυχή και στα μάτια μας η παγκοσμιοποιημένη καταστροφή ποταμών και θαλασσών, η περιφρόνηση του δασικού και ζωικού πλούτου αλλά και η παραδειγματική ταπείνωση της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν …

Η διεθνής υποκρισία (ή αποδοχή), όπου άλλοτε προτάσσεται η «ανάπτυξη», άλλοτε η «αντιτρομοκρατική επιβολή της ειρήνης» και άλλοτε επιστρατεύεται ο Θεός (τον οποίο ας ευχαριστούμε που δεν συνέβη ακόμη το δικό μας Τσερνομπίλ, το δικό μας Κοσσυφοπέδιο, το δικό μας Ιράκ).

Ο παγκόσμιος χωροφύλακας, του οποίου η κυριαρχία είναι εξαιρετικά δύσκολο να αμφισβητηθεί, ακόμη και από μεγάλες χώρες ή και ομάδες κρατών.

Ο συμβιβασμός, η αναξιοπιστία ή η αδυναμία παραδοσιακών προοδευτικών σχημάτων και γενικά η υποχώρηση της ιδεολογίας, συνιστά το άλλο μέρος του προβλήματος. Η διαπίστωση αυτή, αφορά ξεχωριστά τον Ευρωπαϊκό χώρο και προφανώς συμπεριλαμβάνει την χώρα μας.

Είναι λοιπόν αναπόφευκτα μαύρο το μέλλον;

Αγαπητοί φίλοι,
Δεν έχουμε έτοιμες τις απαντήσεις!
Όμως ο χώρος αυτός:
- Δημιουργήθηκε από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για μια άλλη απάντηση.
- Δημιουργήθηκε επιδιώκοντας διάλογο, αναζήτηση και συνάντηση με άλλους, που κι αυτοί αναζητούν
- Δημιουργήθηκε από ανθρώπους που εργάστηκαν και εξακολουθούν να συμμετέχουν στα κοινά, χωρίς όμως να πιστεύουν σε απεχθείς μορφές μηχανισμών που στην συλλογική δράση συχνά αναπτύσσονται
- Γι’ αυτό οι μηχανισμοί μας αντιπαθούν κι εκείνοι, όπως κι εμείς απορρίπτουμε αυτούς και τους εκφραστές τους.

Εάν λοιπόν πιστεύετε κι εσείς, ότι η ζωή χρειάζεται συμμετοχή αλλά και η συμμετοχή θέλει πραγματική ζωή, ελάτε σ’ ένα διάλογο που επιδιώκει να ξαναποκτήσει νόημα η συμμετοχή του καθενός μας.
Αρχίζοντας από τη γλάστρα της αυλής,
συνεχίζοντας με το αλουμινένιο κουτάκι,
δοκιμάζοντας να σκεφτούμε τον αλλοδαπό στο φανάρι,
ίσως βρούμε ένα κοινό βήμα για τον κόσμο.

Και τότε ΕΝΑ ΠΙΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ !