Ήρθε πιο κοντά η καταστροφή;

Καταστροφή ενός λαού είναι η φτώχεια η πείνα και η αδικία και δεν είναι καταστροφή η αδυναμία των ηγετών μας να συμφωνήσουν έναν σωστό τρόπο για να μας την επιβάλουν.

Ένα κόμμα το οποίο απουσιάζει με όλους τους τρόπους από την κοινωνία, επικαλείται την ευθύνη των άλλων για να διατηρήσει την αμφισβητούμενη κυριαρχία του. Ο αρχηγός του άλλου κόμματος θεωρεί αφελείς τους πολίτες και παίζει στο πεδίο των εντυπώσεων...

Για αυτό δεν πάθαμε ούτε συγκίνηση ούτε και καμία έκπληξη από τα χτεσινά γεγονότα.

Στο βαθμό που θεωρείται δεδομένο ότι η πολυετής περιπέτεια στο δρόμο της φτώχειας και της εξαθλίωσης μόλις αρχίζει -και τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα- είναι εντελώς άνευ ουσίας το αν ο δρόμος αυτός θα συνεχιστεί με "συναίνεση" των "διαχειριστών κορυφής" του μπατιρημένου πολιτικού μας συστήματος ή εάν αυτοί θα τσακώνονται σαν κοράκια εκτός περιεχομένου

Πραγματικό περιεχόμενο θα είχε μόνο μια συζήτηση συνεννόησης ως προϋπόθεση για την επίτευξη διαφορετικών, προωθημένων στόχων. Όπως και η πολιτική σύγκρουση έχει νόημα μόνο όταν διαπραγματεύεται διλήμματα για το μέλλον τα οποία να επιδέχονται δυο τουλάχιστον, επί της ουσίας, περιπτώσεις απαντήσεων.

Ενδεικτικό παράδειγμα:
Εκείνος που του κόβουν το μεροκάματο ή τη σύνταξη, μοιραία έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια την όποια πιθανή συμφωνία όσων αποφασίζουν και ευθύνονται για την εξέλιξη αυτή.
Δεν συναινεί εκείνος! Ακόμα και αν το επιδιώξουν τα δυο μεγάλα κόμματα ή και τέσσερα κόμματα. Ακόμη και αν συνυπογράψουν καθηγητάδες και τεχνοκράτες. Πως να συναινέσει στην πείνα και την εξαθλίωση;

Η φάση της σύγκρουσης θα επέλθει και ας είναι απέναντι όποιος και όποιοι. Είναι αναπόφευκτο. Ανεξάρτητα από συμφωνίες που μπορεί να γίνουν, από "κορυφές" και αυθεντίες που θα εναντιωθούν.

Όμως, η δημιουργία νικηφόρων εξελίξεων για τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, μπορεί μεν να προκύπτει ως αποτέλεσμα απροσχεδίαστα ανατρεπτικών γεγονότων αυθόρμητης συμμετοχής, αλλά εξαρτάται η τελική θετική εκδοχή, από τους όρους ιδεολογικής συγκρότησης. Ώστε να είναι σαφής ο προσανατολισμός, να μπορεί να εξελιχθεί μια ιεράρχηση στόχων και ώριμη συνέχεια.

Για αυτό, οι προϋποθέσεις για μια ολοκληρωμένα διαφορετική λύση με προοπτική, δεν είναι μόνο "θέμα χρόνου", όπως αισιοδοξούν αρκετοί, που δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι πρέπει να αποδεσμευτούμε από το κακομαθημένο παρελθόν ούτε και υπόθεση αποκλειστικά "καλών προθέσεων", όπως νομίζουν αρκετοί άλλοι, απλοποιώντας όσα απαιτείται να γίνουν για το μέλλον.