"Γιατί μας ξυπνήσατε;"

"Γιατί μας ξυπνήσατε;"

Από Gazikapllani

Μια φίλη μου που ζει μακριά με ρώτησε «τι γίνεται στο Σύνταγμα;». «Σαν ομαδική ψυχοθεραπεία μου μοιάζει» έγραφε. Έτσι με ανάγκασε να γράφω βιαστικά τις πρώτες μου εντυπώσεις για όλα αυτά που συμβαίνουν. «Μαζί με τα αρνητικά που μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας από μας για την ελληνική πραγματικότητα, βλέπω κάποια πολύ θετικά πράγματα. Το λες και μόνη σου – αυτό που συμβαίνει είναι ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας. Οι άνθρωποι είναι σοκαρισμένοι και φοβούνται να μείνουν μόνοι τους. Αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα, κατά κύριο λόγο, στο Σύνταγμα. Ώρες ώρες ακούγοντας ανθρώπους και συνθήματα, ψιθύρους και σιωπές στην Πλατεία, έχω την εντύπωση ότι το «σωστό» σύνθημα δεν είναι «ξυπνήσαμε», όσο το «γιατί μας ξυπνήσατε;». Παρόλα αυτά υποστηρίζω αυτό που συμβαίνει. Περιμένω ακόμα να ακούσω προτάσεις και σκέψεις, καθώς περνούν οι μέρες. Ας είναι και μειοψηφικές.

Αυτό που συμβαίνει, ίσως, γίνει αφορμή ώστε μια κοινωνία κατακερματισμένη να προσπαθήσει να κολλήσει τα κομμάτια της. Το θέμα είναι με ποιο υλικό θα τα κολλήσει: με λαϊκισμό, μισαλλοδοξία, απομονωτισμό στα πρότυπα της Αλβανίας του Ε. Χότζα, αυτογνωσία, σκληρή δουλειά; Αυτό μένει να το δούμε. Είμαι αισιόδοξος όταν βλέπω ότι οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι να σταματήσουν το κατήφορο. Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος όταν βλέπω ότι η κοινωνία αυτή μοιάζει ακέφαλη: χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς διανοούμενους, χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς ίχνος αυτοπεποίθησης.

Υπάρχουν κοινωνίες που όταν βρίσκονται σε κρίση κάνουν φυγή προς το μέλλον. Υπάρχουν άλλες που κάνουν φυγή προς το παρελθόν. Η ελληνική κοινωνία έχει γαλουχηθεί να νιώθει καλά μόνο στο παρελθόν: να αρνείται το παρόν και να εξορκίζει το μέλλον. Ο Χριστόδουλος το είπε με δυο λέξεις: «πίσω ολοταχώς!». Αυτή είναι η επικρατούσα πολιτισμική σταθερά στην Ελλάδα, νομίζω.

Αυτή την στιγμή, όμως, όσοι έχουν λίγο νιονιό και στοιχειώδες αίσθημα αυτοσυντήρησης ξέρουν ότι φυγή στο παρελθόν σημαίνει καταστροφή. Αυτά τα τελευταία τριάντα χρόνια της μεταπολίτευσης είχαν πολλά αρνητικά. Είχαν όμως και πολλά καλά και θετικά. Οι Έλληνες, έστω και μέσα στην ανοργανωσιά και την πελατοκρατία, δοκίμασαν το προνόμιο να βρίσκονται στην πρώτη θέση του παγκόσμιου καραβιού. Το κοινωνικό στάτους των Ελλήνων άλλαξε. Η αυτοεικόνα τους άλλαξε. Και αυτό θέλουν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο. Αυτό το κοινωνικό στάτους που απέκτησαν και το είχαν υποτιμήσει, επειδή το θεωρούσαν δεδομένο και αιώνιο. Είναι ανθρώπινο και λογικό να προσπαθείς να διατηρείς το κοινωνικό σου στάτους. Αλλά για να το διατηρήσουν οι Έλληνες πρέπει να αλλάξουν, να αλλάξουν την κοινωνία τους, να αλλάξουν την σχέση τους με τους θεσμούς και το κράτος, πρέπει με λίγα λόγια να αντικρίσουν το παρόν, να σχεδιάσουν με επιμονή και υπομονή το μέλλον, σε χρόνο ρεκόρ και σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον που μοιάζει με ναρκοπέδιο. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας ως κράτος – έθνος που το παρελθόν αποτελεί άβολο και καταστροφικό καταφύγιο. Πολλοί, οι περισσότεροι, το καταλαβαίνουν, το διαισθάνονται. Είναι η πρώτη φορά ίσως που η ελληνική κοινωνία είναι υποχρεωμένη να βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέφτη. Ή πρέπει να το αντέξει ή θα σπάσει τον καθρέφτη. Στην δεύτερη περίπτωση θα σπάσει σε χίλια κομμάτια και το μέλλον της. Θα δούμε»...