Δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Μόνο ροή εποχών υπάρχει.

Κάτι τέτοιες ώρες που θυμόμαστε... Κάτι τέτοιες ώρες που συσπειρωνόμαστε... Κάτι τέτοιες ώρες, είναι πολλά που σκεφτόμαστε.
-Άλλα, τα διατυπώνουμε.
-Άλλα, περνάνε μια "εσωτερική" μορφή λογοκρισίας που οδηγεί σε αυτοσυγκράτηση.
-Άλλα, δεν βρίσκουμε "τρόπο σωστό" για να ειπωθούν σήμερα.

Θα μας πουν κάποιοι ότι "δεν υπάρχει ακροατήριο". Ότι "έχει κουφαθεί ο άνθρωπός μας..."

Εμείς νομίζουμε ότι δεν είναι έλλειμμα ακοής. Δεν είναι έλλειμμα ανθρώπων. Δεν είναι οριστική αναχώρηση των αξιών. Δεν είναι το τέλος...

Το ξέρουμε καλά, πως είναι μιά άλλη εποχή.



Προσπαθούμε να σταθούμε στην εποχή μας. Προσπαθούμε να την καταλάβουμε καλύτερα.
Δεν είμαστε όμως αναγκασμένοι να την αποδεχτούμε επειδή την καταλάβαμε.
Και εδώ έχουμε να πούμε:
Οι εποχές, έρχονται και αλλάζουν, επειδή έρχονται οι επόμενες μέρές. Ευτυχώς!
Επομένως, κατά αυτήν την έννοια το να υποστηρίζεις άκριτα την "νέα εποχή" είναι εξίσου οπισθοδρομικό σαν να επιμένεις στην προηγούμενη.

Σημασιά, δεν έχει αν αυτό που λες χαρακτηρίζεται "κλασσικό" ή "μοντέρνο". Σημασία έχει το περιεχόμενο.
Χωρίς αφορισμούς, πρέπει να πούμε ότι: κακό είναι μια γενιά να παραμένει κολλημένη στο παρελθόν. Κακό είναι και μια γενιά σύγχρονη, να μην φροντίζει να έχει υπόψη της για την προηγούμενη γενιά.