Ψυχρά Ευρωπαϊκά. Η ελπίδα των λαών εκφράζεται με ψήφο στους σοσιαλιστές.

Φέτος συμπληρώνονται 30 χρόνια από τις πρώτες άμεσες εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο το 1979. Η άμεση εκλογή ήταν ένα σημαντικό βήμα για την κοινωνική νομιμοποίηση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος με την εμπλοκή των ευρωπαϊκών λαών. Στην πορεία συνδέθηκε με τη σχετική αναβάθμιση του Κοινοβουλίου από ένα απλό γνωμοδοτικό όργανο σε ένα όργανο με μερική νομοθετική αρμοδιότητα. Σε αυτό το πλαίσιο το Κοινοβούλιο έχει ως αρμοδιότητα να εγκρίνει τον Κοινοτικό Προϋπολογισμό και να ασκεί το δημοκρατικό έλεγχο στην Επιτροπή, τόσο στη λειτουργία της όσο και στην εκλογή των μελών της με ένα sui generis χαρακτήρα που απέχει από την ψήφο εμπιστοσύνης ή την πρόταση μομφής ενός απλού κοινοβουλίου.

Τη νομοθετική πρωτοβουλία σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε/Ε) την έχει η Επιτροπή, ενώ η νομοθετική παραγωγή είναι συναρμοδιότητα του Συμβουλίου Υπουργών ανά τομέα και του Κοινοβουλίου. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το σχήμα λειτουργίας, μπορούμε να θεωρήσουμε το διακυβερνητικό όργανο (Συμβούλιο Υπουργών από τα κράτη μέλη, χωρίς άμεση εκλογή τους ως αυτοτελούς οργάνου) ως την Άνω Βουλή, το Ευρωκοινοβούλιο ως την Κάτω Βουλή και την Επιτροπή, το εκτελεστικό όργανο της Ε/Ε μαζί με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (σύνοδος των επικεφαλής κυβερνήσεων), χωρίς άμεση εκλογή, αποτελούμενο από εκπροσώπους των κρατών μελών με αποκλειστικό δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας.

Όπως γίνεται αντιληπτό οι αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου είναι σχετικά περιορισμένες και αυτό σε ένα βαθμό είναι αντικειμενικό. Όσο η Ε/Ε των 27 κρατών μελών παραμένει μία χαλαρή συνομοσπονδία κυρίαρχων κρατών είναι εύλογο τα διακυβερνητικά όργανα να μην μπορούν να εξουσιοδοτήσουν την αποκλειστική νομοθετική λειτουργία στο μοναδικό όργανο της Ένωσης που τυγχάνει άμεσης εκλογής. Από την άλλη πλευρά και σε ένα εγχείρημα προς μία ομοσπονδιακή μορφή, απαιτείται η συγκρότηση, ενός επιπλέον νομοθετικού οργάνου, μίας άνω βουλής, στην οποία η εκπροσώπηση θα είναι άμεση από τους λαούς, αλλά ισότιμη αριθμητικά για να υπάρχει η σύζευξη μεταξύ της δημοκρατικής ανάγκης για την αναλογική εκπροσώπηση των κρατών στο υφιστάμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και του δικαιώματος του κάθε μέλους της ομοσπονδίας, ακόμη και του μικρότερου, να εκφράζεται, ισότιμα ως προς τα άλλα στην Άνω Βουλή.

Παρ΄ όλα αυτά στην 50χρονη και πλέον ιστορία της Ε/Ε πολλά έχουν γίνει και στην κλίμακα του ιστορικού χρόνου είναι δυνατόν σημαντικά βήματα να τα επιβάλει η ανάγκη. Μία αντίστοιχη κατάσταση είναι η σημερινή παγκόσμια κρίση, η μεγαλύτερη που αντιμετώπισε η Ένωση στην ιστορία της. Ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, είτε η Επιτροπή με πρωτοβουλία της,, είτε οι μεγάλοι παίκτες (Γερμανία κυρίως, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ισπανία κλπ) να επιβάλουν ντε φάκτο βάθεμα του ευρωπαϊκού εγχειρήματος, με γενναία αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού από το πενιχρό 1,5% σήμερα και να απλώσουν ένα δίκτυ προστασίας τόσο στους οικονομικά αδύνατους σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και στα νεοφώτιστα, αδύναμα οικονομικά κράτη της Αν. Ευρώπης, να αμβλύνουν τις πρόνοιες του Συμφώνου Σταθερότητας λόγω του έκτακτου χαρακτήρα της κρίσης. Όμως επιλέχτηκε, για να το πούμε εύσχημα ο δρόμος της διακυβερνητικής συνεργασίας και των ισορροπιών, ενώ έλαμψε επίσης με τη μετριότητά του και το συντηρητισμό του ο νυν Πρόεδρος της Επιτροπής, Πορτογάλος συντηρητικός J. Barosso.

Με τις επικείμενες εκλογές, δίνεται η δυνατότητα στους Ευρωπαίους πολίτες, να επιλέξουν στην κάθε χώρα τις δυνάμεις εκείνες που επιδιώκουν τη μετατροπή της Ευρώπης σε μία Ένωση με περισσότερο ομοσπονδιακά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, με περισσότερο έλεγχο των οργάνων της Ένωσης, την αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού προς όφελος των λαών, την έμμεση καταψήφιση της παρούσας Επιτροπής και του Προέδρου της.

Όσο και αν -δικαιολογημένα-, σε όλη την Ευρώπη, ατονεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική, η ελπίδα των λαών εκφράζεται κατά βάση με ψήφο στα σοσιαλιστικά κόμματα.

Και είναι κακή ιδέα η αποχή από τις εκλογές, που ιστορικά ευνοεί τις συντηρητικές δυνάμεις.