Μας έδωσε τη γραμμή ο κ. Ψυχάρης.

Το άρθρο καταλήγει με την εξής πρόταση:
 "Η ψήφος στο ΠαΣοΚ δεν είναι ψήφος ντροπής, αλλά ψήφος ελπίδας. Σε αυτούς που µπορούν να ξαναρχίσουν από την αρχή στηρίζεται η χώρα".

Όλα τα παραπάνω αποτελούν άλλη μια σοβαρή επιβεβαίωση ότι δεν πρέπει ούτε και αυτή τη φορά να ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ.

Read More......

KOE: με τον ΣΥΡΙΖΑ για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.

Από την Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ).

(Δελτίο τύπου που δημοσιεύτηκε στο PRESS-GR)

Για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.

1. Η ΚΟΕ βρίσκεται στο επίκεντρο μιας οργανωμένης προβοκατόρικης επίθεσης, με στόχο να πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον οποίο μετέχει. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, πολιτικά κέντρα του συστημισμού, με πρωτοστάτη τη ΝΔ και τα ενεργούμενά τους στο χώρο των ΜΜΕ, περιφέρουν σε κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες παλιές αφίσες της ΚΟΕ με περιεχόμενο ενάντια στην ΕΕ, ζητώντας δίκην εισαγγελέως τέτοιες θέσεις και τέτοιες δυνάμεις να καυτηριαστούν και να αποβληθούν από τον «εθνικό κορμό»...

2. Πρόκειται για προσπάθεια αποπροσανατολισμού ώστε να μετατεθεί η επικαιρότητα από το κατεδαφιστικό μήνυμα της 6ης Μαΐου, από το γεγονός ότι οι μνημονιακές δυνάμεις τσαλακώθηκαν, ματαιώθηκαν και έχασαν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Προσπάθεια που πάει μαζί με την απόπειρα για εσωτερική συσπείρωση του χώρου τους, ευθυγράμμιση και στρατοπεδοποίηση δυνάμεων. Με φόντο έναν ευρωπαϊσμό εθελόδουλο, ταυτισμένο με το μνημόνιο και τις έξωθεν εντολές που μας έρχονται βροχηδόν. Επέλεξαν τη τακτική της πόλωσης μέσω της αθλιότητας και ελπίζουν πως θα συσκοτίσουν έτσι τα επίδικα της κοινωνικής προοπτικής και της στάσης τους γύρω από αυτά. Δύσκολα θα πείσουν όμως. Γιατί βρίσκονται κιόλας επικεφαλής στη λίστα σταυροδοσίας της Μέρκελ ενόψει των εκλογών του Ιουνίου. Καθώς επίσης και γιατί με τη στάση τους, ηθελημένα, εξανεμίζουν τα περιθώρια που κέρδισε η χώρα έναντι των μνημονιακών εντολέων μέσα από την ψήφο του ελληνικού λαού.

3. Όσον αφορά την επίμαχη αφίσα του 2010: Έκφραζε μια κλασική θέση της Αριστεράς, η οποία μέσα από το δρόμο της εξόδου από την ΕΕ στόχευε στην εθνική και κοινωνική χειραφέτηση. Στόχευση που διατηρεί και σήμερα στο ακέραιο την επικαιρότητά της. Ωστόσο, μετά την επιβολή στη χώρα μας του ειδικού καθεστώτος των Μνημονίων, των Δανειακών Συμβάσεων και της Τρόικας, της «νέας κατοχής» και κοινωνικής εξόντωσης, τα πράγματα μετατοπίστηκαν. Στην πορεία των πραγμάτων είναι πια το διευθυντήριο των Βρυξελλών, και ειδικά ο γερμανικός παράγοντας, που οδηγεί την Ελλάδα στο προθάλαμο της εξόδου από το ευρώ, ώστε να την απειλεί (εφόσον μπορεί να επιβάλλει τους όρους και την πορεία εξόδου) και να την ελέγχει πολιτικά. Είναι προφανές ότι η ΚΟΕ δεν συντάσσεται και αντιτίθεται αποφασιστικά στο σχέδιο της «κατοχικής δραχμής».

Την ίδια στιγμή, η ΕΕ της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της γερμανικής μπότας βυθίζεται –ειδικά από το 2012– βαθιά μέσα στην κρίση, στη φτώχεια, στην ανεργία. Αλλά και στην πολιτική αντίδραση, στη διακυβέρνηση χωρίς καν δημοκρατική νομιμοποίηση, στη ραγδαία άνοδο του νεοφασισμού. Αυτή η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι σήμερα σε ολόκληρη την ήπειρο οι εργαζόμενοι βγαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες. Το πρωτόγνωρο μαζικό λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια συναντιέται με τους αγώνες των λαών στην Ευρώπη.  Ανοίγονται έτσι, σήμερα, νέοι δρόμοι σύγκρουσης με την ευρωκρατία και δημιουργούνται προϋποθέσεις για ανάσχεση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και δημιουργία νέων μεταβατικών και ελπιδοφόρων για τους λαούς καταστάσεων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Εκτιμούμε μάλιστα, κρίνοντας και από τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Ευρώπη μπαίνουν σε τέτοια τροχιά.

Με βάση τα παραπάνω, το ότι εδώ και αρκετό καιρό το σύνθημα για έξοδο από την ευρωζώνη δεν είναι πλέον στις προτεραιότητες και τις άμεσες διεκδικήσεις της ΚΟΕ είναι γνωστό. Αγωνιζόμαστε μαζί με όλο το λαό ενάντια στο ειδικό καθεστώς στην Ελλάδα και στο σάπιο πολιτικό σύστημα που το υπηρετεί. Ταυτόχρονα ενισχύουμε τον αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη, αντιλαϊκή, πολιτικά αντιδραστική και γερμανοποιημένη Ευρώπη. Για μια άλλη Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.

4. Η ΚΟΕ έχει ενώσει τις δυνάμεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ και την προσπάθειά του. Από τη θέση αυτή θέλει να συμβάλλει στις μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές που δρομολογεί ο λαός. Αυτές οι ανατροπές είναι που κάνουν τις συνιστώσες της διαπλοκής να πανικοβάλλονται και να ψάχνουν σανίδα σωτηρίας σε φτηνά τεχνάσματα. 

21/5/2012

Read More......

Ο Γιάννης Δραγασάκης στην εκπομπή ΕΡΕΥΝΑ

LEFT

Read More......

Η συνέντευξη Κοτζιά στη Free Sunday

Τι λέει ο Ν. Κοτζιάς για ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. Και ποιες είναι οι απόψεις του για τον ΣΥΡΙΖΑ...

Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του, στη Free Sunday, ο Νίκος Κοτζιάς κάνει τη δική προσέγγιση για τις πολιτικές εξελίξεις. Αναφέρεται στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ -"οι ηγεσίες των οποίων αναρωτιέμαι αν πράγματι πιστεύουν ότι δεν κυβέρνησαν εκείνοι τα τελευταία 38 χρόνια"- αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου επαναλαμβάνει ότι δεν είναι "ούτε μέλος, ούτε σύμβουλος" - αν και ορισμένοι, παρά τη σαφή του στάση, επιμένουν, είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και να τον συνδέουν με την Κουμουνδούρου.
Σαφείς άλλωστε είναι και οι σχετικές απαντήσεις που δίνει στη συνέντευξή του:

Μετά και τη διαπίστωση αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης, το κεντρικό διακύβευμα των νέων εκλογών ποιο θα είναι, κ. καθηγητά; Ή κυβέρνηση της δεξιάς ή κυβέρνηση της αριστεράς;

Τα στοιχεία –προς το παρόν τουλάχιστον- δείχνουν άνοδο της ΝΔ, και ακόμα περισσότερο του Σύριζα. Το ζητούμενο είναι ποιος θα βγει πρώτος ώστε να καρπωθεί τις έδρες. Αυτή είναι η αριθμητική των εκλογών. Υπάρχει, όμως, και η Πολιτική με «Π» κεφαλαίο. Από αυτή τη σκοπιά, στις εκλογές κρίνεται πριν από όλα, το αν θα υπάρξει μια πολιτική σωτηρίας της χώρας. Αν θα συνεχίσει να πληρώνει την κρίση ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο έντιμος επιχειρηματίας ή η ολιγαρχία.
------------------
Θα συμφωνήσετε ότι η αριστερά μπαίνει στην αφετηρία του προεκλογικού αγώνα με θολές απόψεις περί ευρώ και δραχμής, περί αξιοποίησης των τραπεζικών καταθέσεων κ.α. τέτοια;

Η αριστερά έχει ένα στοίχημα: να ωριμάσει με ταχύτητα. Να αντιληφθεί την ανάγκη για σαφήνεια, αλλά και πρακτικές προοδευτικές λύσεις. Η πολυγλωσσία και οι ανάγκες διατήρησης εσωτερικών ισορροπιών, αποτελούν αδύναμα σημεία της. Αδυναμίες που δεν θα πρέπει να εξετάζονται με κακοπροαίρετους μεγεθυντικούς φακούς. Διότι το κύριο είναι ότι η αριστερά βρίσκεται σε εκείνο το κύμα που διαμορφώνεται σε όλο τον δυτικό κόσμο το οποίο προωθεί διαφορετικές λύσεις στην Κρίση. Λύσεις ανάπτυξης και κοινωνικά δίκαιες. Και αυτό είναι το κύριο. 

Και για τη δραχμή;

Ως προς την δραχμή, εκεί μας οδηγούν εκείνοι που το 1962 έλεγαν ότι «λαέ θα σου πάρουν την δραχμή» και σήμερα λένε «θα σου πάρουν το Ευρώ». Που τότε κινδυνολογούσαν λέγοντας «θα σε βγάλουν από τη δραχμή» και τώρα λένε «σε πάνε στη δραχμή». Νομίζω ότι όταν μετά 50 χρόνια λένε τα ίδια σε παραλλαγές, δείχνουν φτώχια στρατηγικής σκέψης. Εν τέλει, η δική τους αδιέξοδη πολιτική οδηγεί σε καταστροφή και στη δραχμή!

Ορισμένοι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ -Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, στον οποίο συμμετέχετε, ότι με όλα αυτά που τάζει στο πρόγραμμά του (προσλήψεις, κρατικοποιήσεις κ.α.) δίνει μια νεότερη εκδοχή του... λεφτά υπάρχουν;

Καταρχάς να είμαι σαφής: Δεν συμμετέχω στο σχήμα που αναφέρατε, ούτε στον Σύριζα, είτε ως μέλος, είτε ως σύμβουλος. Παραμένω σε έναν χώρο που τον ονομάζουμε εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ως χώρο της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, του πατριωτισμού, της ρεαλιστικής ανάπτυξης. Από το φθινόπωρο θα δείτε την δύναμη αυτού του ρεύματος.

Πιο ειδικά, ως προς τα οικονομικά –κοινωνικά βρισκόμαστε κοντά στην υπάρχουσα αριστερά, αλλά με ένα περισσότερο ρεαλιστικό πνεύμα πρακτικών λύσεων. Δεν ταυτιζόμαστε μαζί της. Στα άλλα έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις. Δείτε το ίδιο το ελάχιστο πρόγραμμα 5 σημείων που παρουσίασε ο Σύριζα. Ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα για δημοκρατική οικονομική πολιτική, δεν συμφωνώ σε όλα, αλλά η κύρια επιλογή του για μια άλλη πορεία είναι υποστηρικτέα. Δεν είναι, όμως, ένα συνολικό κυβερνητικό πρόγραμμα. Δεν θέτει το κεντρικό ζήτημα της κυριαρχίας της χώρας. Δεν λέει τίποτα για την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα. Και αυτό σε εποχή παγκοσμιοποίησης και κρίσης είναι ένα έλλειμμα. 

Από  PRESS-GR

Read More......

Το πρόσφατο άρθρο του Αλέκου Αλαβάνου στο "Μέτωπο"

        

«15 Σημειώσεις στο Πρόχειρο»

για τις Εκλογές, για το Μνημόνιο και κυρίως για το Ευρώ

 

Δημοσιεύτηκε εδώ:  http://www.tometopo.gr/home/component/content/article/725/725.html

 

1.Εκτελεστικό απόσπασμα για τον δικομματισμό στις εκλογές υπήρξε η ίδια η Ευρωζώνη (δεν έχει δοθεί ακόμα η χαριστική βολή). Στις αρχές του χειμώνα, κάτω από τις πιέσεις των αγορών προς το ευρώ και τα ομόλογα ισχυρών πια χωρών του η Γερμανία αποφάσισε και επέβαλε την είσοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση της δεύτερης άγριας δανειακής σύμβασης. Ο για δύο χρόνια αντιμνημονιακός ιεροκήρυκας Σαμαράς μέσα σε μια νύκτα κατάντησε  μνημονιακός ψάλτης. Η Ευρωζώνη έτσι ναρκοθέτησε το σύστημα του δικομματισμού που, και στην Ελλάδα, εξασφαλίζει την διαιώνιση και την αποσόβηση ακραίων κρίσεων για το σύστημα. Έκαψε την ευκαιρία για ένα δεξιό Ολάντ στη χώρα μας. Αν δεν είχε λειτουργήσει έτσι, το «μόνο νεκρός θα συνεργαστώ με τους μνημονιακούς» θα το είχε προεκλογικά πει, με τον Καμμένο υπασπιστή του, ο Σαμαράς, αυτοδύναμος πια πρωθυπουργός.

 

 

2.Ό,τι έκανε σταθερά μέχρι πριν κάποια χρόνια η αμερικάνικη πρεσβεία (που δεν αποκλείεται να ξαναεμφανιστεί σύντομα), δεν μπόρεσαν να το κάνουν οι δεκαπέντε τόσες πρεσβείες της Ευρωζώνης. Είτε, λοιπόν, η Ευρωζώνη αποδεικνύεται, μέσα στις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις της, ανίκανη να επεξεργασθεί μια μακροπρόθεσμη πολιτική διασφάλισης της ίδιας της κυριαρχίας της. Είτε η Γερμανία, ως ηγέτιδα του χώρου του ευρώ, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών, θυσιάζει την ίδια την άμεση επιρροή της στην Ελλάδα προκειμένου να κερδίσει κρίσιμο χρόνο για την υπεράσπιση της κεντρικής ζώνης του ευρώ. Συμβαίνει μάλλον το δεύτερο, μαζί ενδεχομένως με το πρώτο, και αυτό είναι μια προειδοποίηση για όσους ονειρεύονται ελιγμούς της Γερμανίας σε περίπτωση που ακυρώσουμε τις δανειακές συμβάσεις.

 

 

3.Ένας κόσμος μέσα στις φλόγες μιας πόλης που καίγεται «συνωστίζεται» στις παραλίες για να σωθεί. Έτσι ήταν αυτές οι εκλογές, σα σε μια μεγάλη καταστροφή. Η διαφορά είναι τώρα ο καθένας είχε τον χρόνο να σκεφτεί ποιο καράβι θα επιλέξει.  Σε αυτό το πλαίσιο ήρθε ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ που η πολιτική του συνήχησε με την ανάγκη της κοινωνίας να γίνει κάτι «τώρα». Εδώ ακριβώς ήρθε και ο δεύτερος θρίαμβος, της αντιμνημονιακής ακροδεξιάς, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την αποκρουστική ναζιστική εκλογική παρουσία. Στους ταξιδιώτες αυτό που κυριάρχησε την Κυριακή 6 Μαΐου είναι : «να φύγουμε από το καταραμένο λιμάνι (του δικομματισμού και του μνημονίου)». Αυτό που λογικά αρχίζουν και σκέφτονται πια είναι : «σε τι είδους άραγε λιμάνι θα αγκυροβολήσουμε».

 

 

4. Θεωρείται το αποτέλεσμα των εκλογών κατακρήμνιση του πολιτικού συστήματος. Χωρίς αμφιβολία οι εκλογές είναι ένα βήμα μπροστά. Για να αρχίσει όμως να κλονίζεται το πολιτικό σύστημα (και δεν μιλάμε καν για το σύστημα εξουσίας οικονομικής, επιβολής «νόμιμης» βίας και πληροφόρησης) απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κλονισθούν  οι κυρίαρχες απόψεις του μέσα στον λαό. Σκληρός πυρήνας τους σε όλη την μεταπολιτευτική διαδρομή είναι η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Την τελευταία δωδεκαετία, και ιδιαίτερα αυτή τη διετία της κρίσης, είναι το ευρώ. Το ευρώ, με αυτή τη λειτουργία του, αμφισβητείται από τον λαό, αλλά ακόμα από μια μειοψηφία όχι μεγάλη. Όταν η αμφισβήτηση γίνει καθολική σχεδόν, τότε στον ορίζοντα θα εμφανισθούν τα πρώτα νέφη της ανατροπής.

 

 

5.«Μέσω της αριστεράς κατασκευάζεται η νέα σοσιαλδημοκρατία»: το έλεγαν για τη ΔΗΜΑΡ, τώρα το λένε και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κεντρικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας ιστορικά υπήρξε η αποδοχή του καπιταλισμού σε συνδυασμό όμως με το κοινωνικό κράτος. Ένας κόσμος της εργασίας και της ανεργίας, στα έσχατα όρια της επιβίωσης, θα καλωσόριζε της σοσιαλδημοκρατία και το κράτος πρόνοιας. Μέσα στα πλαίσια όμως της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που εξισώνει όλες τις κατακτήσεις προς τα κάτω, μέσα στο χώρο της Ευρωζώνης που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση, εντός της περιφέρειάς της που γονατίζει κάτω από τη δημοσιονομική πειθαρχία, σε μια χώρα δεμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις δεν υπάρχει κανένα, απολύτως κανένα, περιθώριο σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Είτε με την Μέρκελ είτε με τον Ολάντ. Για τα απλά, αλλά πρωταρχικά πράγματα – να έχουν οι νέοι δουλειά, να μη πεινάν οι συνταξιούχοι – χρειάζονται επαναστατικές αλλαγές.

 

 

6.Στις δυνάμεις που κινούνται ή θα κινηθούν εντός του μνημονίου και της Ευρωζώνης υπάρχουν κάποιες διαφορές. Ανάμεσα σε αυτούς που είναι ικανοί να επιβάλλουν τις υπαγορευόμενες από την τρόικα «μεταρρυθμίσεις» και σε αυτούς που είναι ανίκανοι. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να κάμψουν τη λαϊκή αντίδραση με την πειθώ και σε εκείνους με τα ΜΑΤ κι αργότερα με τον στρατό. Ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν αυτό που γίνεται «καλό» και σε αυτούς που το θεωρούν επιβεβλημένο αλλά μοιραίο «κακό» (κι έτσι αφήνουν μια υπόσχεση για τις μέλλουσες γενιές). Ανάμεσα σε αυτούς που προέρχονται από τη δεξιά κι αυτούς από το κέντρο ή την αριστερά. Καμία όμως από αυτές τις παραλλαγές δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα σε ορίζοντα μιας τουλάχιστον γενιάς.

 

 

7.Η «νίκη» του  ηττημένου είναι πάντα ένα εντυπωσιακό φαινόμενο στην ιστορία. Σήμερα η δεξιά φαίνεται καταρρακωμένη, η αριστερά με αέρα στα πανιά της. Ο κίνδυνος είναι όμως παρών. Ακόμα κι αν μια δύναμη είναι ηττημένη, ακόμα κι αν τα ελατήρια της είναι τα πιο ταπεινά (να διασωθεί ο αρχηγός της), ακόμα κι αν λειτουργεί επικοινωνιακά και φτηνά, ενδέχεται αυτή να αναδείξει τη βασική σύγκρουση της στιγμής, το γήπεδο όπου κρίνονται όλα (συμμετοχή στην Ευρωζώνη). Αν ο αντίπαλος νικητής, δεν αποδεχθεί τη σύγκρουση, τον οδηγεί σε συνεχείς διαβεβαιώσεις για τις καλές του  προθέσεις, σε απανωτές λεκτικές μετατοπίσεις και κυρίως σε δημόσιες δεσμεύσεις για το μέλλον. Ο ηττημένος τότε αποκτά την υπεροχή («ηγεμονία») στις εξελίξεις. Ο λόγος είναι απλός: εδώ (στο ευρώ) κρίνονται τα πάντα και ο λόγος της δεξιάς είναι σαφής: «ναι». Αυτό δεν σημαίνει ότι η δεξιά θα διασωθεί εκλογικά ούτε ότι η αριστερά θα χάσει την εκλογική της ορμή. Είναι δύσκολο το ποτάμι να ξαναγυρίσει πίσω. Σημαίνει απλά ότι ο ηττημένος μπορεί να επιβάλλει την πολιτική, τις αντιλήψεις τις δεσμεύσεις του στον νικητή. 

 

 

8.«Τα πράγματα γίνονται, δεν λέγονται» ή «λέγονται με δόσεις». Υπάρχει η άποψη ότι αν η αριστερά πει στον κόσμο όλη την αλήθεια (ότι η έξοδος από το μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ) θα χάσει την επαφή της με την κοινωνία. Εδώ όμως διαχωρίζεται η αριστερά από τις άλλες δυνάμεις. Εκείνες παρασκήνια και κόλπα, αυτή αλήθεια και όλη την αλήθεια. Η αριστερά προειδοποιεί με ευθύνη τον λαό. Δεν του λέει μόνο ότι ο δρόμος έξω από το μνημόνιο είναι και δρόμος έξω από το ευρώ, αλλά ότι είναι και ιδιαίτερα επώδυνος, όμως με προοπτική. Του δίνει τη δυνατότητα να επεξεργασθεί την ανησυχία του, που δεν είναι αβάσιμη. Δεν τον αφήνει να βρεθεί σε άγνωστο λιμάνι, να αιφνιδιασθεί, να στραφεί τελικά με μένος ενάντια στους υπαιτίους.

 

 

9.Όταν ένα παιδί τρομοκρατείται από τους σκύλους, δεν θα του πούμε ότι δεν υπάρχουν σκύλοι. Θα του πούμε ότι είναι φιλικά ζώα και πολλές φορές σώζουν ανθρώπινες ζωές. Τις περισσότερες φορές ο φόβος που υπάρχει μέσα μας έχει λιγότερη σχέση με την εξωτερική αιτία και πολύ περισσότερη με την εσωτερική μας ανασφάλεια. Όταν το πολιτικό κατεστημένο ξεκινά μια από τις σκληρότερες εκστρατείες φόβου για το ενδεχόμενο αποχώρησης από το ευρώ, η αριστερά δεν θα διαβεβαιώσει ότι δεν υφίσταται τέτοιος κίνδυνος (ούτως ή άλλως υφίσταται εκ των πραγμάτων). Η διαβεβαίωση ή η ταλάντευση θα κάνει ακόμα πιο σκληρή την επίθεση. Με σταθερότητα θα απαντήσει ότι σε σχέση με τη σημερινή ερήμωση της κοινωνίας η έξοδος είναι δυνατότητα και μπορεί να μας σώσει. Και με το πρόγραμμά της θα προσπαθήσει να καθησυχάσει τη δικαιολογημένη ανασφάλεια του κόσμου της εργασίας.

 

 

 

10.Ό,τι καλό φανταζόμαστε, δεν σημαίνει ότι θα γίνει. Αλλά για να γίνει ένα καλό, πρέπει να το φαντασθούμε πρώτα. Αυτό ακριβώς δεν κάνει όλη η αριστερά για το ευρώ. Δεν το κάνει πρώτα από όλους το ΚΚΕ, που παραδοσιακά έχει ταχθεί κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ας βοηθήσουμε την κοινωνία να φαντασθεί ότι μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και ευημερία εκτός Ευρωζώνης. Όχι ρομαντικά και με υπερβολές, αλλά με πλήρη συναίσθηση των δυσχερειών. Ας μιλήσουμε για τις πρωτοβουλίες που είχαν άλλες χώρες σε αντίστοιχη κατάσταση άγριας ύφεσης σαν τη δική μας, πώς αποκόπηκαν από σκληρά νομίσματα, ακολούθησαν πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης. Ας πούμε πώς χιλιάδες σημερινοί νέοι άνεργοι – πτυχιούχοι, καλλιτέχνες, ειδικευμένοι, ανειδίκευτοι – μπορούν να βρουν γρήγορα εργασία με καλά μελετημένες πρωτοβουλίες ενός νέου δημοσίου. Ας μιλήσουμε για την ακατανίκητη δύναμη της συλλογικότητας που απαιτείται, όπως παλιά όταν η φωτιά έφτανε στην εκκλησία του χωριού

 

 

11.Σε κάποια αμερικάνικα δικαστικά θρίλερ ο κακός δικηγόρος κάνει τον πελάτη του να πάρει πολύ βαρύτερη ποινή παρά αν δεν είχε καθόλου δικηγόρο. Το ίδιο έχει συμβεί  στην Ελλάδα με απόψεις που τάσσονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Ο βασικός συνήγορος δεν πατάει καν στην αίθουσα του δικαστηρίου – το ΚΚΕ, που θεωρεί το θέμα «αποπροσανατολιστικό». ‘Άλλες φορές προσλαμβάνεται η αποχώρηση από το ευρώ ως ένα κομμουνιστικό σχέδιο δεκαετιών που βρήκαμε τώρα την χρυσή ευκαιρία να το επιβάλλουμε. Έτσι το ζήτημα μένει έξω από την κοινωνία, ξένο, δεν συνηχεί με τις μεγάλες ανάγκες της. Η  αποχώρηση από το ευρώ σε συνδυασμό με την κατάργηση της δανειακής σύμβασης θα νοηματοδοτηθεί θετικά από τον απλό κόσμο με ένα βασικό όρο: αν γίνει πειστική ως η μόνη απάντηση στον συνταξιούχο που το μηνιάτικο του φτάνει για μια βδομάδα, στο νέο άνεργο που περιφέρεται χωρίς σκοπό, στο μικροκαταστηματάρχη που δεν περνάει πια από τον δρόμο που ήταν το μαγαζάκι του γιατί δεν αντέχει τον πόνο. 

 

 

12.Η Ελλάδα ήταν στους νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου γιατί ο Βενιζέλος διείδε την επιτυχία της Αγγλογαλλικής Συμμαχίας, έφτασε μετά λίγα μόλις χρόνια στη Μικρασιατική Καταστροφή γιατί έσφαλε ότι η στήριξή της θα συνεχίζονταν. Σε μια χώρα εξαρτημένη η σωστή ή λαθεμένη εκτίμηση για τις κατευθύνσεις και τα όρια των Μεγάλων Δυνάμεων (από τη δεξιά για να ευθυγραμμιστεί, την αριστερά για να εναντιωθεί) οδηγεί από τον θρίαμβο μέχρι την πανωλεθρία. Αυτό είναι εξαιρετικά κρίσιμο σήμερα. Και με τον Ολάντ και  τις προθέσεις του για ανάπτυξη και με ένα «όχι» των Ιρλανδών στο ευρωσύμφωνο, τα όρια τροποποίησης των όρων των δανείων είναι ελάχιστα και σε δευτερεύοντα σημεία, που δεν μπορούν να απαντήσουν στις άμεσες ανάγκες και στην κλιμακούμενη οργή του λαού. Δυνατότητα κατάργησης του μνημονίου δεν υπάρχει παρά μόνο εκτός Ευρωζώνης.  Μια λάθος εκτίμηση εδώ για τα περιθώρια ευλυγισίας της Γαλλίας ή της Γερμανίας μπορεί να αποβεί μοιραία. 

 

 

13.Μια χώρα είτε θα έχει χαμηλούς φόρους είτε θα έχει γενναίες δαπάνες για  Παιδεία και Υγεία. Η οικονομία και η ιστορία θέτει τα δικά της διλήμματα, κάθε εποχή, εκεί που πολλοί θα ήθελαν οι δύο πόλοι να συμβιώνουν. Έτσι ακριβώς τίθεται το θέμα «ακύρωση του μνημονίου» και «παραμονή στην ευρωζώνη». Ή το ένα ή το άλλο (κι εδώ περιπλέκεται σε βάθος το πρόβλημα γιατί στην Ελλάδα ένα πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ του ευρώ ακυρώνει ένα ακόμη ισχυρότερο πλειοψηφικό ρεύμα απελευθέρωσης από το μνημόνιο). Στο δίλημμα αυτό παρά τους κανόνες της λογικής πέρα από τις δύο μπορεί να εμφανισθεί και τρίτη απάντηση. Η μία είναι η επιλογή της «παραμονής στο ευρώ» με επιβίωση του μνημονίου - τις άγριες επιπτώσεις τις βιώνουμε. Η δεύτερη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με οργανωμένη, προετοιμασμένη και προγραμματισμένη έξοδο από την Ευρωζώνη – πολύ σύντομα θα έρθει η άνοιξη. Η τρίτη είναι η «ακύρωση του μνημονίου» με ανοργάνωτη, απροετοίμαστη και απρογραμμάτιστη έξοδο από το ευρώ, με επιβολή απέξω, με πανικό του λαού, με χάος, με ανεξέλεγκτο πληθωρισμό, με άγνωστη έκβαση – επιλογή χειρότερη και από την πρώτη.

 

 

14.«Ήρεμα, ήρεμα κι απλά» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος. Αυτό χρειάζεται να κάνει σήμερα η αριστερά. Να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της και «ήρεμα και απλά» να πει στον κόσμο: «Εμείς θέλουμε την άμεση και πλήρη κατάργηση των δανειακών συμβάσεων και των νόμων τους. Ήδη ακούμε την Ευρώπη να μας απειλεί με έξοδοι από το ευρώ. Για να μη βρεθούμε στο χάος έχουμε ετοιμάσει το σχέδιό μας για την έξοδο» Πάνω σε μια τέτοια βάση θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και οι δυνάμεις που την αποχώρηση από το ευρώ θα την έχουν ως εφεδρικό Σχέδιο Β΄ και οι δυνάμεις που την έχουν κιόλας ως Σχέδιο Α΄ (όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής). Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο υπάρχει μια ευρεία βάση συνεργασίας, αλλά κυρίως οι εργαζόμενοι γνωρίζουν, ούτε θα απογοητευθούν ούτε θα αιφνιδιασθούν και συμμετέχουν ως συμπρωταγωνιστές.

 

 

15.Η αριστερά μπορεί ταυτόχρονα να υψώνεται και να χαμηλώνει. Να ανεβαίνει καλπάζοντας εκλογικά και να αποδομείται ο ριζοσπαστικός πυρήνας των ιδεών και αξιών της, οι διαχωρισμοί «αριστερά», «κέντρο», «δεξιά» να χάνουν τη σημασία τους. Το έχουμε δει στην Ιταλία, το βλέπουμε τώρα στην Κυπριακή Δημοκρατία. Στην Ελλάδα σήμερα οι «απελπισμένοι» αναζητούν αγωνιωδώς  ελπίδα από όπου κι αν αυτή προέρχεται. Δεν αξίζει η αριστερά να αφήσει τα πράγματα στο «κορώνα – γράμματα» κι ας φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή έρχονται «γράμματα» (κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ). Η ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να αμυνθεί απέναντι στην ευκολία της ίδιας της εκλογικής επιτυχίας. Να μη φοβηθεί το συγκρουσιακό  και μετασχηματιστικό της χαρακτήρα. Να κρατήσει τα κοινωνικά της οράματα. Να εντάξει τη θετική συμβολή που μπορεί πια να έχει στα δραματικά προβλήματα  του λαού  σε μια καινοτόμα αφήγηση ανατρεπτικών αλλαγών σε μια χώρα όχι της Λατινικής Αμερικής, όπου η αλυσίδα ήδη έχει σπάσει από «αδύναμους κρίκους», αλλά της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Read More......

H πολιτική κατάσταση και οι προοπτικές της...

Το πρώτο ερώτημα: μόνιμη ή μη αλλαγή.Το πρώτο μεγάλο ερώτημα είναι αν το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη μεγάλων αλλαγών, ή είναι ένα αποτέλεσμα προσωρινού χαρακτήρα; Νομίζω ότι οι ηγεσίες των κομμάτων της διαπλοκής πιστεύουν, ορθότερα θέλουν να ελπίζουν, ότι η συντριβή των αριθμών τους είναι προσωρινή και στην επόμενη στροφή θα επιστρέψουν τα πράγματα «στη φυσιολογική τους κατάσταση». Σε μια τέτοια κατεύθυνση δείχνει να σκέφτεται η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που δεν έχει κατανοήσει το τι ακριβώς έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία και επιδιώκει με παιχνίδια και τερτίπια να θολώσει την εικόνα. Το μόνο που πετυχαίνει, βέβαια, είναι να τυφλώνεται. Από την άλλη, θα ήταν λάθος να μείνει κανείς με την αίσθηση ότι αυτές οι αλλαγές είναι οριστικές και αμετάκλητες και το μέλλον έχει ήδη προδιαγραφεί.Του Νίκου Κοτζιά.
  Εκτιμώ ότι η χώρα βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Τα νέα χαρακτηριστικά που έχει μπορούν να σταθεροποιηθούν αν επιδείξουν οι ηγεσίες των δυνάμεων που καταγράφουν δυναμική ενίσχυση πλούτο ιδεών, δημιουργικότητα στην επίλυση προβλημάτων, σταθερότητα αρχών και αξιών. Με άλλα λόγια, για τις νέες δυνάμεις, όπως είναι η ΔΗΜΑΡ, τα μικρά φιλελεύθερα κόμματα που συμβουλεύουν την Τρόικα (όπως η «Δράση») και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καθώς και το κόμμα με τη μεγαλύτερη δυναμική αυτή την περίοδο, ο «ΣΥΡΙΖΑ», έχουν δημιουργηθεί νέες ευκαιρίες και συνθήκες παραπέρα ενίσχυσης. Αυτές οι εν δυνάμει δυνατότητες «ενίσχυσης» δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτές ως εγγυήσεις ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Κάθε άλλο. Οι χειρισμοί που θα κάνουν οι πολιτικές δυνάμεις που ανέφερα τις επόμενες ημέρες, η προβολή λύσεων, η νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα θα μετρήσουν στο κατά πόσο οι νέες δυνατότητες θα γίνουν πραγματικότητα.
Έχει η ΝΔ προοπτικές; Η ηγεσία της ΝΔ δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που τις έδωσε η περίοδο διακυβέρνησης της Ελλάδας από τον Γ.Παπανδρέου. Έδειξε να μην μπορεί να αντισταθεί σε πιέσεις από το σύστημα εξουσίας της διαπλοκής, αλλά και της Τρόικας. Αυτό καταγράφηκε από το ακροατήριό της, το οποίο έμεινε, στην καλύτερη περίπτωση, με μεγάλα ερωτήματα, ενώ, στην χειρότερη περίπτωση, ένιωσε βαθιά απογοήτευση. Η προοπτική που έχει η ΝΔ είναι να μπορέσει να μαζέψει την «δεξιά πολυκατοικία». Αν δεν το κάνει άμεσα, τότε δυνάμεις όπως η «Δημοκρατική Συμμαχία», η τροϊκανή δράση και η «Δημιουργία» θα συμπτύξουν δίπλα της ένα νέο φιλελεύθερο κόμμα που πιθανό να λάβει 6-7% στις επόμενες εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση η ΝΔ μπορεί να φροντίσει ώστε αυτό το νέο κόμμα να είναι σύμμαχος δύναμη και όχι αντίπαλος. Στα δεξιά της, η ΝΔ θα μπορούσε να αφομοιώσει το ΛΑΟΣ και να προσθέσει το 3% του τελευταίου στη σημερινή εκλογική της δύναμη. Προϋπόθεση είναι να μπορέσει να συμπιέσει τη «Χρυσή Αυγή». Για να το πετύχει θα πρέπει να μην επαναλάβει δύο λάθη της προηγούμενης προεκλογικής μάχης. Το πρώτο συνίσταται στο γεγονός ότι στη διάρκεια της εγκατέλειψε τη γραμμή του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του Θείου) να μην ανοίγει άσκοπα μέτωπα με την αριστερά. Το δεύτερο στο ότι δεν επέβαλε δική της προεκλογική ατζέντα, αλλά υιοθέτησε αφενός εκείνη του ΠΑΣΟΚ, που ήταν συνταγή ήττας, και αφετέρου το μεταναστευτικό πρόβλημα με τρόπο που εξυπηρετούσε τη λογική της «Χρυσής Αυγής».
Βέβαια, τέλος, ως προς την ΝΔ, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι είναι πολύ πιθανό, σε επέμενες εκλογές, να έχει απώλειες ακόμα και από τα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου, ιδιαίτερα αν δεν μπορέσει να ενισχυθεί με τις δυνάμεις που ήδη ανέφερα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η ΝΔ θα οδηγηθεί απευθείας σε αλλαγή ηγεσίας που θα επιδιώξει την συνένωση του δεξιού πάζλ.
Επιστροφή στο παρελθόν ή η επανεμφάνιση του συνδρόμου της ΕΚ;Οι αισιόδοξοι στο ΠΑΣΟΚ νομίζουν ότι το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου είναι μια απλή επιστροφή στα χρόνια ίδρυσής του και ότι όπου να είναι με κάποιο κόλπο του Βενιζέλου θα ξαναμπεί μπροστά η μηχανή του χρόνου και θα ξαναρχίσει η ανοδική πορεία. Κάπου ξέχασαν ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Και αν τυχόν αυτή γίνει, η τραγωδία του ΠΑΣΟΚ που συμπυκνώθηκε στην 6η του Μάη θα γίνει κωμωδία. Το ΠΑΣΟΚ δεν επέστρεψε στις ρίζες του, αλλά έχει πάρει την πορεία της Ένωσης Κέντρου των 45% του παππού Γ.Παπανδρέου, που οδηγήθηκε το 1974 στο 20,4% για να μειωθεί το 1977 στο 11, 9% και κατόπιν να εξαφανιστεί.
Το πρόβλημα είναι, ότι η δημοκρατική-πατριωτική παράταξη έχει μείνει χωρίς εκπροσώπηση. Ενώ το 1974-7 η πτώση της ΕΚ συνοδευόταν ταυτόχρονα με την εμφάνιση και ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα η πτώση του ΠΑΣΟΚ δεν συνοδεύεται από την εμφάνιση ενός νέου κόμματος στον αντίστοιχο χώρο. Πιθανό να μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο ο Συνασπισμός, λιγότερο ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, ο Συνασπισμός έχει ακόμα ελλείμματα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και των θεμάτων που συνηθίζεται να χαρακτηρίζονται ως εθνικά. Οι πρόσφατες πέντε προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την διακυβέρνηση της χώρας, έδειξαν ότι υπάρχει πρόβλημα ως προς τη διασύνδεση του οικονομικού με το διεθνές περιβάλλον και του κοινωνικού με τον πατριωτισμό, αφού δεν υπήρχε καμιά πρόταση ως προς την εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα.
Γνώμη μου είναι, ότι η ιστορική πτώση του ΠΑΣΟΚ, αυξάνει την αντικειμενική ανάγκη έκφρασης και διασύνδεσης του κοινωνικού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης, με μια νέου τύπου οικονομία, μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και τη διασύνδεση των ζητημάτων της κυριαρχίας και της εξωτερικής πολιτικής με την ίδια την οικονομική ανάπτυξη.
 Και η αριστερά;  Η ενίσχυση της αριστεράς συνολικά, έκανε πιο εμφανή την έλλειψη ενότητας ανάμεσα στα διαφορετικά της τμήματα. Η διαλεκτική της ζωής είναι τέτοια και τόσο παράξενη που η λύση προβλημάτων του χθες, γεννά προβλήματα και διαφοροποιήσεις του σήμερα και του αύριο. Η αριστερά έχει χωριστεί στα τρία: σε εκείνη που έχει εμμονές με «την υπεύθυνη συμμετοχή στην διακυβέρνηση», εκείνη που δεν θέλει να «λερωθεί» με οποιαδήποτε σκέψη διακυβέρνησης και τέλος σε εκείνη που θέλει την διακυβέρνηση της αριστεράς. Η πρώτη αντίληψη, αν δεν προσέξει τους χειρισμούς της θα έχει απώλειες. Η δεύτερη, βρίσκεται ήδη στο ταμείο και πιθανό να πληρώσει μεγαλύτερο τίμημα από εκείνο που ήταν αναμενόμενο προεκλογικά.
Η τρίτη δύναμη στην αριστερά, ο Σύριζα, που είχε και τη μεγαλύτερη επιτυχία στις εκλογές, χάρη στην τολμηρή πολιτική του, και ακόμα περισσότερο στις ενωτικές διακηρύξεις του, έχει φορτωθεί ένα βάρος για το οποίο θα απαιτούνταν μεγαλύτερη συσσώρευση δυνάμεων με ποιότητα, γνώσεις και εμπειρίες. Κατά συνέπεια βρίσκεται απέναντι μιας απαίτησης και ιστορικής πρόκλησης να ενοποιηθεί το ταχύτερο ως κόμμα, να εγκαταλείψει να έχει το βλέμμα στραμμένο στις εσωτερικές ισορροπίες του και να κάνει άλματα πολιτικής ωρίμανσης. Αν δεν το κάνει, η ανάγκη συγκρότησης και ενίσχυσης ενός πατριωτικού-δημοκατικού φορέα που θα έχει ως στοιχείο προγράμματός του τη συνεργασία με την σημερινά αριστερά θα αυξάνει.
Μπλοκάρισμα πολιτικής ζωήςΑπό την αρχή της κρίσης υποστήριξα τη θέση ότι το κύριο πρόβλημα είναι το μπλοκάρισμα της πολιτικής. Όπως έδειξα αναλυτικά στο βιβλίο μου «Πολιτική Σωτηρίας» (Λιβάνης 2012) όσο η πολιτική είναι μπλοκαρισμένη, τόσο θα δυσκολεύεται η διαμόρφωση μιας αυθεντικής πολιτικής εξόδου από την οικονομική κρίση. Υποστήριξα και υποστηρίζω, ότι η κρίση συνδέεται και με μη οικονομικές αιτίες, όπως είναι η ακινησία ή και ανικανότητα, συχνά διαφθορά, των θεσμών, η κυριαρχία των συμφερόντων μιας μικρής ομάδας οικογενειών που ελέγχουν το πολιτικό σύστημα, η ανεπάρκεια μεγάλου τμήματος των πολιτικών δυνάμεων καθώς και μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού.
Οι εκλογές είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να βοηθήσει να ξεμπλοκάρει το πολιτικό σύστημα. Μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής, το πολιτικό σύστημα μπορεί να κινηθεί. Σε αυτό είναι αποφασιστικός ο ρόλος της Αριστεράς. Ταυτόχρονα, όμως, και σε αυτές τις εκλογές αποδείχτηκε ότι ο σημερινός μεικτός εκλογικός νόμος αποτελεί στοιχείο μπλοκαρίσματος της πολιτικής σκηνής και πρέπει άμεσα να αλλάξει. Επιπλέον, η εκλογική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, κάνει πιο αναγκαίο από προηγούμενα την προώθηση της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα που θα εκφράζει τις ανάγκες και τις ελπίδες του κοινωνικού- πατριωτικού ρεύματος, μιας νέας δημοκρατικής παράταξης.
Από το PRESS-GR

Read More......

Ποιός θα το κάνει;

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !...

http://logoplokies.blogspot.com/2012/05/blog-post_5622.html

Read More......

Την Δευτέρα τα νεώτερα και δύσκολα...

Του Νίκου Κοτζιά.
Η αριστερά και οι αντιφάσεις της.Η προεκλογική καμπάνια πέρασε για κάθε κόμμα μέσα από κύματα. Στα αριστερά, η ΔΗΜΑΡ βρέθηκε σε ένα μεγάλο κύμα ανόδου.H διαχείρισή του ήταν ατυχής και η κάμψη μεγάλη. Ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ πίστεψε αρχικά ότι θα έβρισκε σε αυτήν ένα σχετικά ανώδυνο λιμάνι. Τελικά έδειξε ως να γινόταν το λιμάνι και για ένα τμήμα από το σημιτικά «εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ». Την δευτέρα μετά τις εκλογές η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ έχει να αποφασίσει εάν θα σταθεί στο δημοκρατικό αντιμνημονιακό μέτωπο και θα συμβάλει στην διαμόρφωση μιας νέας αριστερής σοσιαλιστικής προσπάθειας ή θα μεταφράσει τον «αριστερό κυβερνητισμό» σε μνημονιακή παράδοση.
Αντίθετα με τη ΔΗΜΑΡ, ο Σύριζα έχει πάρει την ανιούσα. Μάλλον θα είναι εκλογικά ο μεγάλος κερδισμένος. Πιθανότατα τρίτο κόμμα, υπό συνθήκες ακόμα και δεύτερο, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η αιτία της επιτυχίας του είναι τόσο ο σαφής δημοκρατικός αντιμνημονιακός λόγος του, παρόλο που οι προτάσεις του δεν είναι εξίσου σαφείς, όσο και οι ενωτικές διακηρύξεις του. Βέβαια, μέλλει ακόμα να δείξει κατά πόσο τις εννοούσε αυτές τις διακηρύξεις ή θα παραμείνει στην τακτική της συνεργασίας με προσωπικότητες και προσπάθειας αποδιοργάνωσης των εταίρων του. Η υπέρβαση των εσωτερικών του λογικών, σε μια κατεύθυνση επιλογής μεγάλου ταξιδιού, θα είναι το κομβικό στοιχείο για το αύριο του για το κατά πόσο θα ενισχυθεί και άλλο ή θα ξεφουσκώσει σύντομα.
Τέλος, το ΚΚΕ έδειξε τάσεις γραφειοκρατικής αυτοκτονίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία του όχι μόνο δεν είχε πολιτική ενότητας και συμμαχιών, αλλά δεν μπόρεσε (αν και είναι αμφίβολο αν το ήθελε) να κάνει ούτε καν συνεργασία με προσωπικότητες από άλλους χώρους. Οι μετεκλογικές εσωτερικές εντάσεις είναι προγραμματισμένες. Τέλος, όλα δείχνουν ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι βρίσκονται κοντά στον στόχο τους να εισέλθουν στο κοινοβούλιο.
Ο κατακερματισμός του χώρου του ΠΑΣΟΚΟ χώρος του αριστερού ρεφορμισμού παρέμεινε κατακερματισμένος. Πολλοί βουλευτές από εκείνους οι οποίοι έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ, ευτυχώς όχι οι καλύτεροι ανάμεσά τους, διατήρησαν ζωντανό το αξίωμα ότι η δική τους επιβίωση είναι σημαντικότερες των αναγκών και απαιτήσεων του λαού. Αντί να συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση του χώρου πάνω σε συνεπείς προοδευτικές θέσεις προσπάθησαν να υποτάξουν τις όποιες κινήσεις διαμορφώθηκαν αυτά τα δύο χρόνια στην προσωπική στρατηγική επανεκλογή τους. Υιοθέτησαν τις λογικές των ισορροπιών εντός της αριστεράς και δεν έδρασαν υπέρ της αυτοτέλειας του χώρου. Τέλος, ορισμένοι με τις επιμονές τους να δικαιώνουν το πρώτο μνημόνιο υπονόμευσαν τις δυνατότητες τους.
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πορεία αποδιοργάνωσης και ιστορικής παρακμής. Η κρίση που περνά θα φαντάζει παράδεισος με όσα πιθανόν ακολουθήσουν τη Δευτέρα. Ο Β.Βενιζέλος επιβεβαίωσε τις περιορισμένες δυνατότητές του. Η ανασύνθεση του χώρου του πατριωτισμού, σοσιαλισμού, κοινωνικής δικαιότητας παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο που κάθε μέρα που περνά θα γίνεται και πιο δύσκολο.
Η δεξιά και οι προοπτικές τηςΣτα δεξιά υπάρχει η εμφάνιση του κόμματος της Δράσης, το αυθεντικό, αν και πολύ μικρό, κόμμα της τρόικας. Στις γραμμές της έχουν ενταχθεί πολλοί από εκείνους που συμβούλευαν επί δύο χρόνια την τρόικα και προωθούσαν μέσω αυτής τα συμφέροντα στα οποία είναι δεσμευμένοι. Η Δημοκρατική Συμμαχία, που βρίσκεται στο ίδιο μήκος πολιτικού προγράμματος με την Δράση, ελπίζει, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρο, ότι θα εισέλθει στο κοινοβούλιο.
Το ΛΑΟΣ, μπόρεσε να νομιμοποιηθεί ως δύναμη ειδικών συμφερόντων και χειρισμών, με σίγουρο εκλογικό κόστος, ιδιαίτερα έναντι του ναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Η τελευταία ανέπτυξε μια κοινωνική δικτύωση πίσω από την οποία έκρυψε το πραγματικό πολιτικό της πρόσωπο. Αντίθετα με αυτές τις δυνάμεις, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πιθανά σε μικρότερο βαθμό, οι κερδισμένοι των εκλογών. Οφείλω δε να σημειώσω ότι έκανε εντύπωση η επιθετικότητα που έδειξε όλο το σύστημα απέναντί τους.
Η ΝΔ ασφαλώς θα εξέλθει πρώτο κόμμα από τις εκλογές, όχι, όμως, αυτοδύναμο. Το μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι οι τελευταίοι μήνες κυβερνητικής συγκυβέρνησης αποδόμησαν την εικόνα της. Πρόβλημα είναι, επίσης, το γεγονός το ότι ορισμένα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της έχουν συμφωνήσει μέσα τους, αν όχι και με συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας, να μεταμορφωθούν την επομένη των εκλογών σε βρούτοι. Το μόνο που μπορεί να τους συγκρατήσει από αυτό το «δολοφονικό συμβόλαιο» είναι η μεγάλη μείωση δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ.
Πιθανά σενάρια τη Δευτέρα Η πιο πιθανή εξέλιξη είναι να λάβουν τα δύο κόμματα του μνημονίου κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Σε περίπτωση που θα έχουν λιγότερους βουλευτές από 151 θα υπάρξει η επιδίωξη να ενταχθούν στην κυβέρνηση κόμματα όπως το ΛΑΟΣ και η ΔΣ. Πιθανόν δε, να οργανωθούν και αποστασίες από άλλα μικρότερα κόμματα. Σε κάθε περίπτωση η όποια κυβέρνηση και αν προκύψει, αν προκύψει, θα έχει μικρότερη λαϊκή συναίνεση από εκείνη που είχαν όλες, μα όλες, οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών και δεν μπόρεσαν να σταθούν.
Υπάρχει, βέβαια, και περίπτωση να μην έχουν τα κόμματα του παλιού δικομματισμού πλειοψηφία εδρών, ή να μην συμφωνήσουν καν στο να συγκυβερνήσουν. Σε αυτή την περίπτωση, δύο είναι οι πιθανότερες εξελίξεις. Η μία, που θα την συναντήσουμε και στην περίπτωση που θα συγκροτηθεί κυβέρνηση, είναι η άνοδος του αυταρχισμού. Με άλλα λόγια αμέσως μετά τις εκλογές το ζήτημα της δημοκρατίας θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερο βάρος. Και δημοκρατία σημαίνει υπεράσπιση της κυριαρχίας του κοινοβουλίου και κατά προέκταση της ίδιας της χώρας. Η δεύτερη, είναι αυτή των εντός του έτους εκλογών. Πιθανά να πάμε άμεσα σε εκλογές (αν δεν υπάρξει κυβέρνηση) ή εντός του έτους (αν υπάρξει συμφωνία).
Οι επόμενες εκλογές, εκτιμώ ότι θα είναι οι δεύτερες εντός του 2012. Θα είναι οι σκληρότερες εκλογές που θα έχει γνωρίσει τα τελευταία ο τόπος. Θα διεξαχθούν μέσα σε κλίμα εκβιασμών, εκφοβισμού και ενισχυόμενου αυταρχισμού. Αυτό σημαίνει ότι η συνεργασία και ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων θα είναι πιο αναγκαία από ποτέ! Κάτι που δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν όλοι. Ελπίζω το εκλογικό αποτέλεσμα να μην υπάρξει αφετηρία μεταφυσικού ναρκισσισμού σε ορισμένες δυνάμεις του αντιμνημονιακού μπλοκ.
Οι επόμενες εκλογές – δεύτερες το 2012Είναι σίγουρο ότι μετά τις εκλογές θα χρειαστεί η διαμόρφωση του μεγαλύτερου δυνατού μπλοκ δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, με σεβασμό και ισοτιμία, κάτι που δεν υπήρξε μέχρι τώρα. Είναι, ακόμα, αναγκαίο ο χώρος που εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ να αποκτήσει πολιτική έκφραση. Αυτό μπορεί να γίνει είτε με την υπέρβαση που θα κάνουν υπάρχουσες αντιμνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις, και της αριστεράς συμπεριλαμβανόμενης, είτε με τη δημιουργία καινούργιου πολιτικού σχηματισμού.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι σοφός για να διαβλέψει τα συνθήματα και τα μοτίβα με τα οποία θα μας πάνε οι δυνάμεις του μνημονίου στις επόμενες εκλογές. Πέρα από εκφοβισμούς και εκβιασμούς, την αύξηση των εγκληματικών ενεργειών και τις πολλαπλές προβοκάτσιες, θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν την στροφή πολιτικής που θα υπάρξει στην ΕΕ και στη Δύση συνολικά. Την αποδοχή ακόμα και από τη Γερμανία της διασύνδεσης της εφαρμοζόμενης πολιτικής με μια πολιτική ανάπτυξης. Η ΕΕ θα συμβιβαστεί με την νέα ηγεσία της Γαλλίας και την θεσμική πίεση των γερμανών σοσιαλδημοκρατών.
Πιστεύω ότι στην στρατηγική που έχουν οι ξένοι, τις εκλογές της 6ης Μαϊου τις θεωρούν, από μια σκοπιά, ως χαμένες, ως εκλογές έκφρασης «αδιέξοδης» διαμαρτυρίας. Τις δεύτερες εκλογές του 2012 θα θελήσουν να τις κάνουν εκλογές στις οποίες θα κυριαρχήσουν εκ νέου με το επιχείρημα ότι «η αντιμνημονιακή πλειοψηφία της χώρας δεν οδήγησε πουθενά». Αυτό σημαίνει ότι η αντιμνημονιακή νίκη της Κυριακής θα είναι πύρρειος αν δεν υπάρξουν οι ανακατατάξεις που ανέφερα προηγούμενα και δεν σοβαρευτούν πολλές πλευρές ανάμεσα στις αντιμνημονιακές δημοκρατικές δυνάμεις. Δεν θα πρέπει τη χαρά του αποτελέσματος της Κυριακής να τη συνοδέψουν μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ανικανότητες και η κυριαρχία των μετρίων. Διαφορετικά η απογοήτευση που υπήρξε από τα αδιέξοδα των κινημάτων των αγανακτισμένων θα συνοδευτεί από την απογοήτευση εκείνων που διαμορφώνουν τη σημερινή δυναμική εκλογική πλειοψηφία. Αυτό θα συμβεί ιδιαίτερα αν οι ηγεσίες που καλούνται να την εκφράσουν δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων με ωριμότητα, γνώση και αποφασιστικότητα.
Συνολικά, όσο πιο γρήγορα τελειώνουμε με τους πολιτικάντικους τακτικισμούς και περάσουμε σε έναν δημοκρατικό διάλογο εναλλακτικών στρατηγικών, τόσο καλύτερα για τη χώρα.    

Από το press-gr

Read More......

Όταν δεν υπάρχει Ιησούς, υπάρχει ο λαός!

Φ.Βαμβουκάκης: όταν δεν υπάρχει Ιησούς, υπάρχει ο λαός!

 (η πηγή του άρθρου)

Του Φίλιππου Βαμβουκάκη
Η ελληνική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, χαρακτηρίζεται από την υστέρηση του πολιτικού μας συστήματος, που δομήθηκε μέσω της διαπλοκής, της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων, της διασπάθισης του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, (των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογούμενων), της κάκιστης οργάνωσης της πολιτείας, της απαξίωσης των θεσμών και της δημοκρατίας. Αυτό οφείλεται στη συμπαιγνία του πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος ιδιοτελών συμφερόντων, συνεπικουρούμενων από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκει την έκφρασή της στις τοπικές και κεντρικές μορφές εξουσίας και έχει διαβρώσει κάθε τι που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα και παράγει συλλογική συνείδηση! Το δημόσιο λειτουργεί στην Ελλάδα, ως τομέας προώθησης καθαρά προσωπικών συμφερόντων και χωρίς ρίσκο οικονομικής και πολιτικής ανέλιξης!
Φταίει λοιπόν η πολιτική τάξη της χώρας, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, η έκφραση της κρίσης του ελληνικού μοντέλου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι το κράτος από μόνο του!
Έτσι φτάσαμε σήμερα ο λαός να θέλει ρήξη με το κράτος της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων από τη μια, αλλά και με τους συλλογικούς φορείς της ανευθυνότητας, με το γενικότερο σύστημα διακυβέρνησης από το οποίο  μπορεί να εξυπηρετήθηκε και ο ίδιος, -συνειδητοποιώντας τώρα τα αδιέξοδα και τον εγκλωβισμό του σε αυτό- και από την άλλη να αμφισβητεί επίσης το υπάρχον σύστημα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής διαχείρισης, μη έχοντας όμως καθαρό τοπίο, κατασταλαγμένη ιδεολογία και κυρίως εμπιστοσύνη. Η αστική τάξη και τα αστικά κόμματα με το παράδειγμά τους, δεν του έδωσαν σχεδόν ποτέ την ελπίδα ότι το κράτος μας μπορεί να γίνει ένα σύγχρονο έστω καπιταλιστικό, όμως οργανωμένο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και η αριστερά, εγκλωβισμένη σε ιδεολογήματα και ακτιβισμό εσωτερικής κατανάλωσης, δεν του έδωσε χειροπιαστή προοπτική διακυβέρνησης, δεν του έδωσε θετική κατεύθυνση, παρά μόνο καταγγελία. Ο λαός έβλεπε την πλειοψηφία της αστικής τάξης να μην πληρώνει φόρους, να παίρνει κρατικές επιχορηγήσεις, να μην οργανώνει ένα σύστημα εθνικής παιδείας αντάξιο των συνθηκών που επιβάλλει ο παγκόσμιος ανταγωνισμός, να λικνίζεται στις πίστες των νυχτερινών μαγαζιών, να επιλέγει ένα ψευδεπίγραφο, ρηχό τρόπο ζωής, να αποθεώνει τον άκρατο καταναλωτισμό και να μισεί το πνεύμα και τον αυθεντικό ελληνικό πολιτισμό, να κάνει αρπαχτές, να μην οργανώνει πολιτεία και κοινωνία βάση των ίδιων των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της!
Σήμερα, πολιτικοί αστικής προέλευσης, αγωνιώντας για το μέλλον τους και καθοδηγούμενοι από καθαρά ταξικές προσεγγίσεις, δαιμονοποοιούν το αντιπαραγωγικό κράτος της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, που οι ίδιες οι παρατάξεις τους, εξυπηρετώντας κυρίως την κομματική τους πελατεία δημιούργησαν, διαμόρφωσαν και εξέθρεψαν, αγνοώντας ότι αυτό το κράτος όφειλε κυρίως να βοηθηθεί να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο και να εγγυηθεί ισοπολιτεία, με σκοπό να αναπαραχθεί το ίδιο το σύστημα! Φορτώνουν τα βάρη σε ένα κράτος, το οποίο κατασπαράχθηκε κυρίως από τις ελίτ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας! Αυτοί έκαναν τις δουλειές τους, αυτοί πλούτιζαν π.χ. αδυνατίζοντας τη δυνατότητα των ταμείων των κοινωνικών συστημάτων υγείας και πρόνοιας, με χίλιες δυο νομιμοφανείς κομπίνες, να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες στο λαό, αυτοί πλούτιζαν προκλητικά με τα φακελάκια, αυτοί πλούτιζαν με την αδυναμία της προσφερόμενης παιδείας να καλύψει τις ανάγκες, που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργούσε! Αυτοί πλούτιζαν και ωφελούνταν πολιτικά όταν οι αγροτοπατέρες καθόριζαν τον τρόπο είσπραξης των επιδοτήσεων! Αυτοί επωφελούνταν όταν οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές επέβαλαν προνόμια για τις δικές τους ελίτ.
Όλοι αυτοί οι ευνοούμενοι, αποτέλεσαν φανατική πελατεία των αστικών κομμάτων εξουσίας, με χορηγό τα κρατικά ταμεία και την οικειοποίηση στην ουσία του κοινωνικού πλούτου! 
Έτσι σήμερα, μετά από σχεδόν 40 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, ανακράζουν: «Λαέ μου ιδού λοιπόν η αριστερά σου, αυτή διώχνει τις επενδύσεις, τους τουρίστες, αυτή ευθύνεται για το χάος στα πανεπιστήμια, αυτή υποστηρίζει τους λαθρομετανάστες!» Εάν δεν είναι αυτός λαϊκισμός, τότε τι αποτελεί λαϊκισμό; Μας λένε δηλαδή ότι αυτοί είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά η αριστερά είχε την εξουσία; Το ότι τόσα χρόνια εξαγγέλλουν τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή διάσταση ενώ εγκαθιδρύουν το πελατειακό κράτος και την τριτοκοσμική νοοτροπία ποιος φταίει; Το ότι δεν έχουν τη βούληση να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι θεσπίζουν, προκειμένου αυτό το κράτος να λειτουργήσει με όρους οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας ποιος φταίει; Μια χρήσιμη και πάντα επίκαιρη ρήση λέει:
«Στο τέλος θα κριθείς για τις πράξεις κι όχι για τις προθέσεις σου! Μπορεί να έχεις χρυσαφένια καρδιά, αλλά την ίδια έχει και ένα καλοβρασμένο αυγό!»
Ο πολίτης έχει πειστεί ότι δε φτάνουν οι προθέσεις, ότι δεν αρκούν οι υποσχέσεις, οι θεατρινίστικοι συναισθηματισμοί, αλλά στη θέση των καλοβρασμένων αυγών με τη χρυσή ή τη μολυβένια καρδιά, χρειαζόμαστε επάνοδο της πολιτικής, συμμετοχή της κοινωνίας, διαρκή κριτική στάση σε ότι λέγεται, σε όποιον «επενδύει» στο λαϊκό αίσθημα για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Ενστικτωδώς λοιπόν σκεπτόμενος, ο λαός αυτή τη φορά θα πράξει κάτω από το βάρος της έλλειψης εμπιστοσύνης στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αλλά και απελευθερωμένος ίσως για πρώτη φορά από την ψευδαίσθηση ατομικών εξυπηρετήσεων, ελπίδων διορισμού κτλ. Θα ψηφίσει για να τιμωρήσει; Ναι, θα ψηφίσει ίσως περισσότερο με το θυμικό! Ο Ελληνικός λαός σε αυτές τις εκλογές έχει επιβάλλει ο ίδιος ένα ιδιότυπο δημοψήφισμα, έχει επιβάλλει το δημοψήφισμα που του στέρησαν, όταν επέβαλαν τα μνημόνια χωρίς να τον ρωτήσουν! Όμως η ουσιαστική μελλοντική μάχη, δεν θα είναι μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, (άλλωστε πολλοί αντιμνημονιακοί σήμερα μπορεί να γίνουν οι εκφραστές ενός πιο ζοφερού αύριο για το λαό), αλλά μεταξύ διαπλεκόμενων πολλάκις ωφελημένων, εκφραστών του συστήματος, λατρών του νεοφιλελευθεριμού από τη μια και συλλήβδην της υπόλοιπης κοινωνίας, της καταραμένης αυτής γελάδας, που αρμέγεται συνεχώς χωρίς πια να σιτίζεται, από την άλλη.

Ενοχικά διλήμματα, κινδυνολογία, καλλιέργεια ανασφάλειας:

- Οι εκλογές γίνονται κάτω από την απειλή της δαμόκλειου σπάθης της εξόδου από την ευρωζώνη, της χρεοκοπίας, της εξαθλίωσης. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ κάνουν εδώ και καιρό καλά τη δουλειά. Τα κυρίαρχα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν, επενδύουν στο φόβο και τα ενοχικά σύνδρομα, εκμεταλλευόμενα την πίεση επιβίωσης που νοιώθει ο λαός, η οποία προήλθε κατά ένα μέρος της, από το μέχρι τώρα τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και του κοινωνικού πλούτου από αυτά τα ίδια και την πλειοψηφία του πολιτικού τους προσωπικού, σε όλη την πυραμίδα δραστηριοποίησής τους.
- Ιδεολογίες του φασισμού προτάσσουν το φόβο των μεταναστών και την αλλοτρίωση του έθνους, ενώ πορεύονται  και συμπεριφέρνονται σύμφωνα με τα ιδανικά και την ιδεολογία του «παραγωγικού» καπιταλισμού. Αναθεματίζουν τη βουλή, σύμβολο των δημοκρατικών θεσμών, χωρίς το ελληνικό κράτος να συγκινείται διόλου. Προτάσσουν τον ελληνοκεντρισμό, θεωρίες περί φυλετικής υπεροχής, ενώ ξεχνούν ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι οικουμενικός, ανοικτός,  είναι η βάση της Ευρώπης του διαφωτισμού. Αυτές οι θεωρίες μίσους και απανθρωπιάς, θα έχουν ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και περαιτέρω παρακμή του Ελληνισμού της δημοκρατίας, της ελευθερίας σκέψης, έκφρασης και βούλησης.
- Μεγάλος και συνεχής ιδεολογικός πόλεμος, για ακόμα περισσότερο χτύπημα της συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων, με τη συκοφάντηση κάθε συνδικαλιστικού αγώνα, με την πλήρη εργοδοτική ελευθερία στη σύναψη των εργασιακών σχέσεων. Την ασυδοσία του κεφαλαίου τη βαπτίζουν ελευθερία! Ονειρεύονται ελεύθερα ενοικιαστήρια, αντί συμβόλαια μεταξύ ισόνομων μερών, ονειρεύονται αυτασφάλιση, προωθούν την ιδεολογία της μέγιστης εκμετάλλευσης των πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων και αντοχών, με στόχο τι; Μήπως την επίλυση των μεγάλων ζητημάτων, οικονομικών, οικολογικών, ενεργειακών, πολιτιστικών; Ο στόχος είναι η μεγιστοποίηση των κερδών, η δημιουργία στρατών εξαρτημένων, εξαθλιωμένων, απαίδευτων, απολίτιστων, χαμηλής ποιότητας καταναλωτικών μονάδων, χωρίς βούληση, χωρίς αντιστάσεις!
Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται και προπαγανδίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, ως πρόβλημα κόστους, ενώ στην πραγματικότητα είναι παράγοντας πλούτου και ευημερίας. Υποβιβάζουν έτσι οι ίδιοι την εργασία σε αγγαρεία! Πνίγουν τη δημιουργικότητα, την ταύτιση και ευχαρίστηση από την ενασχόληση του καθενός με το αντικείμενό του. Οι εργαζόμενοι αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επιχειρηματίες, καθίστανται στη βάση του παγκόσμιου ανταγωνισμού των οικονομιών, όντα που θα ζουν μόνο για να δουλεύουν. Θα ζουν για να παράγουν, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ψυχικά, πνευματικά και βιολογικά. Αμόρφωτοι, -γιατί αυτό συμφέρει το σύστημα- πλημμελώς εκπαιδευμένοι γιατί στοιχίζει- εξαρτήματα μιας μηχανής αλλοτρίωσης του Εγώ και άχρηστα σκουπίδια, μόλις τελειώσει η χρήση τους. Οι εργαζόμενοι, σε λίγο θα ανήκουν στα εμπράγματα αντικείμενα και όχι στο έμψυχο δυναμικό της κοινωνίας. Οι αλλαγές που θα επέλθουν, σιγά – σιγά, θα είναι μείωση του προσδόκιμου ορίου και της ποιότητας ζωής, μέσω αντίξοων συνθηκών, έκθεση σε συνεχές, έντονο άγχος, πλημμελούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – γιατί και αυτή κοστίζει- και της απουσίας ενδιαφερόντων, ονείρων και στόχων. Κοινωνικός μαρασμός δηλαδή.
Αυτό κύριοι πατριώτες αποτελεί την πραγματική ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους! Το μοντέλο της ένταξης της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο σύστημα διακυβέρνησης, με τις κοινωνικές παροχές, με τους δημοκρατικούς θεσμούς, με την παρουσία του κράτους, ως προστάτη των αδυνάτων και ρυθμιστή των οικονομικών σχέσεων, δηλαδή με μια κοινωνία θεσμικά παρούσα, εγκαταλείπεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αντικαθίσταται από έναν  καθοδηγούμενο γραφειοκρατικό αυταρχισμό της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα άκρως καταναλωτικά πρότυπα που έδιναν την ψευδαίσθηση της ισότητας στο λαό, κατέρρευσαν, όχι επειδή η εργασία κόστιζε πολύ, αλλά επειδή ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος έγινε βορά των αγορών, μέσω ευτελισμού της αξίας του, μέσα από άστοχες «επενδυτικές» δραστηριότητες και μέσω της απαξίας που έδειξε το πολιτικό σύστημα, μέσω των διαπλοκών, μέσω της οικογενειοκρατίας, κομματοκρατίας, μέσω των συμμαχιών με τους εχθρούς της παραγωγικής εργασίας, με τους θιασώτες της χρηματιστικής εξουσίας και της κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας». Η φούσκα έσπασε με εκκωφαντικό θόρυβο.

Εκεί που θα σταυρώσουμε, να μην κρύβεται ο δικός μας σταυρός!

Σήμερα κάποιοι ισχυρίζονται, ότι αρκεί μια χρηστή διαχείριση από άτομα, άφθαρτα, ικανά, δημιουργικά, για να πάρει μπροστά η οικονομία! Είναι οι προφιλάτοι αυτοί άνθρωποι, της οικονομίας, της σκέψης, της αστικής διανόησης, που αναθεματίζουν κάθε τι συλλογικό, εκμεταλλευόμενοι το χαρακτήρα στέρησης του ελληνικού μοντέλου, προβάλλοντας τους εαυτούς τους, ως τους κατάλληλους να διαχειριστούν την κατάσταση, με μόνο εχέγγυο τον πρότερο έντιμο βίο, τις αρχές, την ενδεχόμενη επαγγελματική τους επιτυχία και την εκπαίδευσή τους. Θεωρούν την οργάνωση και τα χαρακτηριστικά στοιχεία του οικονομικού συστήματος ως δεδομένα, τη θέση των εργαζομένων στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και πλούτου αποδεκτή, την κυρίαρχη δομή της σημερινής οικονομικής πραγματικότητας ως κάτι ουδέτερο, αποδεκτό και δεδομένο!
Χρησιμοποιούν έννοιες όπως ελευθερία και εννοούν την απόλυτη χειραγώγηση των εργαζομένων, πατριωτισμός και εννοούν την πατρίδα που έχει χώρο ευτυχίας και πραγμάτωσης στους λεγόμενους «ικανούς» των ανισοτήτων, ενώ στους υπόλοιπους δείχνει το δρόμο της μιζέριας. Πατούν πάνω στην αποτυχία του «παλαιού» πολιτικού προσωπικού, για να ανακυκλώσουν την ιδεολογία της κοινωνικής αδικίας, της απόλυτης ελευθερίας του κεφαλαίου και της απόλυτης σκλαβιάς των εργαζομένων, να την κάνουν πιο εύπεπτη, με την υπόσχεση της άμεμπτης, μοντέρνας, «ευρωπαϊκής νοοτροπίας» διαχείρισης. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γι’ αυτούς τη βάση πάνω στην οποία, ισοπεδώνοντας πολιτισμούς, προσωπικότητες, ιστορία, ενώ ταυτόχρονα προπαγανδίζουν την ατομική ελευθερία –κυρίως του επιχειρείν και του πολιτισμού του χρήματος- στην ουσία ισοπεδώνουν πανανθρώπινες αξίες, αποθεώνοντας αυτές της διακίνησης χρημάτων της εκμετάλλευσης της εξαρτημένης εργασίας, (μαύρης ή νόμιμης), του άκρατου καταναλωτισμού, των ψευδεπίγραφων αναγκών, ενώ οι πραγματικές ανάγκες αυτοπραγμάτωσης, αυταξίας, του ανθρώπου, του σεβασμού των πολιτισμών, του φυσικού περιβάλλοντος, της ισορροπίας ανθρώπινων δραστηριοτήτων και αντοχών του οικοσυστήματος, μπαίνουν στο περιθώριο στο βωμό μιας νεφελώδους ανάπτυξης χωρίς ανθρωπιστική και οικολογική διάσταση! Ο ανθρώπινος πολιτισμός όμως και οι αξίες παράγονται, δημιουργούνται και δεν αγοράζονται! Δεν αποτελούν εμπόρευμα!         
Ποιος είναι ο στόχος μιας τέτοιας οργάνωσης της κοινωνίας; Ποιος είναι ο στόχος όλης αυτής της ιδεολογικής επίθεσης στις ιδέες της αριστεράς; Η ευτυχία του ανθρώπου; Η προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος; Η ενεργειακή αυτάρκεια; Η δικαιοσύνη; Ο πολιτισμός; Προάγουν ένα μοντέλο αδυσώπητης εκμετάλλευσης, προκειμένου να παραχθεί πλούτος, τον οποίο καρπώνονται οι ίδιοι, πετώντας ψίχουλα στους πραγματικούς παραγωγούς του και βαπτίζουν αυτήν τους την πολιτική ως πατριωτική, εθνική και αναγκαία! Το μοντέλο αυτό, εννοεί τη φύση του ανθρώπου ανταγωνιστική και στραμμένη αποκλειστικά στο ατομικό συμφέρον. Ο άνθρωπος όμως, είναι κοινωνικό ον. Εκτός κοινωνίας εξελίσσεται σε ένα φοβισμένο ζώο. Εξαθλιώνοντας τους εργαζομένους, καθιστώντας τους αναλώσιμους, εξοβελίζοντάς τους στην ουσία από τη δημιουργική παραγωγική διαδικασία και τον κοινωνικό πλούτο, απαξιώνεται η υπόσταση και η αξία τους.
Οι εξελίξεις αυτές, οι οποίες καθιστούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης του κόσμου ως προβληματικό και αποτυχημένο, (είναι ήδη στα όρια των ανθρώπινων και περιβαλλοντικών αντοχών), απαιτούν από την αριστερά των πανανθρώπινων ιδεών, της ισότητας, της ισοπολιτείας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του εκδημοκρατισμού της οικονομίας, του ελέγχου των αγορών και εν τέλει του σοσιαλισμού, να αναλάβει ευθύνη αναχώματος και συγχρόνως επεξεργασίας και δημιουργίας βιώσιμης πρότασης διακυβέρνησης και εξουσίας. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος, για να έχει η αριστερά πρόταση, ή για να δημιουργηθούν συνθήκες κατάκτησης της εξουσίας. Μπορεί να διαμορφώνονται συνθήκες εν θερμώ, μέσα από τις προτάσεις, μέσα από τη διαπάλη των ιδεών, μέσα από την κοινωνική δυναμική και την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων, στη λογική του κοινωνικού συμφέροντος. Άλλωστε τα μεγάλα ζητήματα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια είναι αλληλένδετα και χρειάζεται μια συστράτευση δυνάμεων, ιδεών και στρατηγικών για να επιλυθούν.
Το διακύβευμα είναι εάν τα προβλήματα θα επιλυθούν στη βάση μιας πορείας βαθέματος της δημοκρατίας, συμμαχίας για κοινωνικοποίηση του πλούτου, της δίκαιης ισόπλευρης κατανομής του εθνικά και υπερεθνικά, της προστασίας και αναβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος, ή θα επέλθει μια και θεσμικά κατοχυρωμένη οικονομική και πολιτισμική δικτατορία των αγορών, με πλήρη κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στο βωμό της απόλυτης εκμετάλλευσής του και στον καθορισμό της ανθρώπινης μοίρας από τα συμφέροντα μιας εγωιστικής μειοψηφίας; Συντελείται ένας παγκόσμιος εκβαρβαρισμός, στον οποίο θα πρέπει να αντισταθούμε, προτάσσοντας όμως το δικό μας σχέδιο και τις δικές μας αξίες! Αν ψάξουμε κάτω από τις «ουδέτερες» λεξούλες των θιασωτών των αγορών, θα ανακαλύψουμε πραγματικά τη βαρβαρότητα! Πρακτικά, θα πρέπει να αποφασίσουμε πόσα και ποια από τα ζητήματα αυτά μπορούν να λυθούν προς όφελος των εργαζομένων σε εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο. Επίσης, εάν σε εθνικό επίπεδο έχουμε την αυτογνωσία, το σθένος, τη δύναμη και την ικανότητα, χωρίς τη συμβολή μιας κοινωνικοποιημένης διαπολιτισμικής οντότητας της πολιτικοοικονομικής τεχνογνωσίας των ευρωπαϊκών δυνάμεων της διανόησης, της εργασίας και του σοσιαλισμού, να λύσουμε τα προβλήματά μας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το δίλλημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, χάνει σε σημασία, δίνοντας χώρο πιο πολύπλοκων  σκέψεων και αποφάσεων, που δεν συμβιβάζονται στις λογικές του άσπρου-μαύρου, οι οποίες εν’ τέλη αποτελούν λογικές εγκλωβισμού της σκέψης και άκριτου λαϊκισμού. Ας αποφασίσουμε λοιπόν δίνοντας την ευκαιρία και την εντολή στις δημιουργικές δυνάμεις του σοσιαλισμού και της ριζοσπαστικής αριστεράς να ανασυντεθούν, με βάση τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, την κοινωνική διαχείριση, τη διάθεση υπέρβασης της γραφειοκρατίας τους και των αγκυλώσεών τους!  
Καλό βόλι!

 

Read More......