Όταν δεν υπάρχει Ιησούς, υπάρχει ο λαός!

Φ.Βαμβουκάκης: όταν δεν υπάρχει Ιησούς, υπάρχει ο λαός!

 (η πηγή του άρθρου)

Του Φίλιππου Βαμβουκάκη
Η ελληνική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, χαρακτηρίζεται από την υστέρηση του πολιτικού μας συστήματος, που δομήθηκε μέσω της διαπλοκής, της διαφθοράς, της οικογενειοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων, της διασπάθισης του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, (των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογούμενων), της κάκιστης οργάνωσης της πολιτείας, της απαξίωσης των θεσμών και της δημοκρατίας. Αυτό οφείλεται στη συμπαιγνία του πολιτικοοικονομικού συμπλέγματος ιδιοτελών συμφερόντων, συνεπικουρούμενων από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που βρίσκει την έκφρασή της στις τοπικές και κεντρικές μορφές εξουσίας και έχει διαβρώσει κάθε τι που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα και παράγει συλλογική συνείδηση! Το δημόσιο λειτουργεί στην Ελλάδα, ως τομέας προώθησης καθαρά προσωπικών συμφερόντων και χωρίς ρίσκο οικονομικής και πολιτικής ανέλιξης!
Φταίει λοιπόν η πολιτική τάξη της χώρας, το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, η έκφραση της κρίσης του ελληνικού μοντέλου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και όχι το κράτος από μόνο του!
Έτσι φτάσαμε σήμερα ο λαός να θέλει ρήξη με το κράτος της διαπλοκής και των πελατειακών σχέσεων από τη μια, αλλά και με τους συλλογικούς φορείς της ανευθυνότητας, με το γενικότερο σύστημα διακυβέρνησης από το οποίο  μπορεί να εξυπηρετήθηκε και ο ίδιος, -συνειδητοποιώντας τώρα τα αδιέξοδα και τον εγκλωβισμό του σε αυτό- και από την άλλη να αμφισβητεί επίσης το υπάρχον σύστημα της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής διαχείρισης, μη έχοντας όμως καθαρό τοπίο, κατασταλαγμένη ιδεολογία και κυρίως εμπιστοσύνη. Η αστική τάξη και τα αστικά κόμματα με το παράδειγμά τους, δεν του έδωσαν σχεδόν ποτέ την ελπίδα ότι το κράτος μας μπορεί να γίνει ένα σύγχρονο έστω καπιταλιστικό, όμως οργανωμένο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και η αριστερά, εγκλωβισμένη σε ιδεολογήματα και ακτιβισμό εσωτερικής κατανάλωσης, δεν του έδωσε χειροπιαστή προοπτική διακυβέρνησης, δεν του έδωσε θετική κατεύθυνση, παρά μόνο καταγγελία. Ο λαός έβλεπε την πλειοψηφία της αστικής τάξης να μην πληρώνει φόρους, να παίρνει κρατικές επιχορηγήσεις, να μην οργανώνει ένα σύστημα εθνικής παιδείας αντάξιο των συνθηκών που επιβάλλει ο παγκόσμιος ανταγωνισμός, να λικνίζεται στις πίστες των νυχτερινών μαγαζιών, να επιλέγει ένα ψευδεπίγραφο, ρηχό τρόπο ζωής, να αποθεώνει τον άκρατο καταναλωτισμό και να μισεί το πνεύμα και τον αυθεντικό ελληνικό πολιτισμό, να κάνει αρπαχτές, να μην οργανώνει πολιτεία και κοινωνία βάση των ίδιων των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της!
Σήμερα, πολιτικοί αστικής προέλευσης, αγωνιώντας για το μέλλον τους και καθοδηγούμενοι από καθαρά ταξικές προσεγγίσεις, δαιμονοποοιούν το αντιπαραγωγικό κράτος της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, που οι ίδιες οι παρατάξεις τους, εξυπηρετώντας κυρίως την κομματική τους πελατεία δημιούργησαν, διαμόρφωσαν και εξέθρεψαν, αγνοώντας ότι αυτό το κράτος όφειλε κυρίως να βοηθηθεί να επιτελέσει το κοινωνικό του έργο και να εγγυηθεί ισοπολιτεία, με σκοπό να αναπαραχθεί το ίδιο το σύστημα! Φορτώνουν τα βάρη σε ένα κράτος, το οποίο κατασπαράχθηκε κυρίως από τις ελίτ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας! Αυτοί έκαναν τις δουλειές τους, αυτοί πλούτιζαν π.χ. αδυνατίζοντας τη δυνατότητα των ταμείων των κοινωνικών συστημάτων υγείας και πρόνοιας, με χίλιες δυο νομιμοφανείς κομπίνες, να προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες στο λαό, αυτοί πλούτιζαν προκλητικά με τα φακελάκια, αυτοί πλούτιζαν με την αδυναμία της προσφερόμενης παιδείας να καλύψει τις ανάγκες, που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργούσε! Αυτοί πλούτιζαν και ωφελούνταν πολιτικά όταν οι αγροτοπατέρες καθόριζαν τον τρόπο είσπραξης των επιδοτήσεων! Αυτοί επωφελούνταν όταν οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές επέβαλαν προνόμια για τις δικές τους ελίτ.
Όλοι αυτοί οι ευνοούμενοι, αποτέλεσαν φανατική πελατεία των αστικών κομμάτων εξουσίας, με χορηγό τα κρατικά ταμεία και την οικειοποίηση στην ουσία του κοινωνικού πλούτου! 
Έτσι σήμερα, μετά από σχεδόν 40 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας, ανακράζουν: «Λαέ μου ιδού λοιπόν η αριστερά σου, αυτή διώχνει τις επενδύσεις, τους τουρίστες, αυτή ευθύνεται για το χάος στα πανεπιστήμια, αυτή υποστηρίζει τους λαθρομετανάστες!» Εάν δεν είναι αυτός λαϊκισμός, τότε τι αποτελεί λαϊκισμό; Μας λένε δηλαδή ότι αυτοί είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά η αριστερά είχε την εξουσία; Το ότι τόσα χρόνια εξαγγέλλουν τον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή διάσταση ενώ εγκαθιδρύουν το πελατειακό κράτος και την τριτοκοσμική νοοτροπία ποιος φταίει; Το ότι δεν έχουν τη βούληση να εφαρμόσουν τους νόμους που οι ίδιοι θεσπίζουν, προκειμένου αυτό το κράτος να λειτουργήσει με όρους οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας ποιος φταίει; Μια χρήσιμη και πάντα επίκαιρη ρήση λέει:
«Στο τέλος θα κριθείς για τις πράξεις κι όχι για τις προθέσεις σου! Μπορεί να έχεις χρυσαφένια καρδιά, αλλά την ίδια έχει και ένα καλοβρασμένο αυγό!»
Ο πολίτης έχει πειστεί ότι δε φτάνουν οι προθέσεις, ότι δεν αρκούν οι υποσχέσεις, οι θεατρινίστικοι συναισθηματισμοί, αλλά στη θέση των καλοβρασμένων αυγών με τη χρυσή ή τη μολυβένια καρδιά, χρειαζόμαστε επάνοδο της πολιτικής, συμμετοχή της κοινωνίας, διαρκή κριτική στάση σε ότι λέγεται, σε όποιον «επενδύει» στο λαϊκό αίσθημα για να αποκομίσει πολιτικά οφέλη. Ενστικτωδώς λοιπόν σκεπτόμενος, ο λαός αυτή τη φορά θα πράξει κάτω από το βάρος της έλλειψης εμπιστοσύνης στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αλλά και απελευθερωμένος ίσως για πρώτη φορά από την ψευδαίσθηση ατομικών εξυπηρετήσεων, ελπίδων διορισμού κτλ. Θα ψηφίσει για να τιμωρήσει; Ναι, θα ψηφίσει ίσως περισσότερο με το θυμικό! Ο Ελληνικός λαός σε αυτές τις εκλογές έχει επιβάλλει ο ίδιος ένα ιδιότυπο δημοψήφισμα, έχει επιβάλλει το δημοψήφισμα που του στέρησαν, όταν επέβαλαν τα μνημόνια χωρίς να τον ρωτήσουν! Όμως η ουσιαστική μελλοντική μάχη, δεν θα είναι μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, (άλλωστε πολλοί αντιμνημονιακοί σήμερα μπορεί να γίνουν οι εκφραστές ενός πιο ζοφερού αύριο για το λαό), αλλά μεταξύ διαπλεκόμενων πολλάκις ωφελημένων, εκφραστών του συστήματος, λατρών του νεοφιλελευθεριμού από τη μια και συλλήβδην της υπόλοιπης κοινωνίας, της καταραμένης αυτής γελάδας, που αρμέγεται συνεχώς χωρίς πια να σιτίζεται, από την άλλη.

Ενοχικά διλήμματα, κινδυνολογία, καλλιέργεια ανασφάλειας:

- Οι εκλογές γίνονται κάτω από την απειλή της δαμόκλειου σπάθης της εξόδου από την ευρωζώνη, της χρεοκοπίας, της εξαθλίωσης. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ κάνουν εδώ και καιρό καλά τη δουλειά. Τα κυρίαρχα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν, επενδύουν στο φόβο και τα ενοχικά σύνδρομα, εκμεταλλευόμενα την πίεση επιβίωσης που νοιώθει ο λαός, η οποία προήλθε κατά ένα μέρος της, από το μέχρι τώρα τρόπο διαχείρισης της εξουσίας και του κοινωνικού πλούτου από αυτά τα ίδια και την πλειοψηφία του πολιτικού τους προσωπικού, σε όλη την πυραμίδα δραστηριοποίησής τους.
- Ιδεολογίες του φασισμού προτάσσουν το φόβο των μεταναστών και την αλλοτρίωση του έθνους, ενώ πορεύονται  και συμπεριφέρνονται σύμφωνα με τα ιδανικά και την ιδεολογία του «παραγωγικού» καπιταλισμού. Αναθεματίζουν τη βουλή, σύμβολο των δημοκρατικών θεσμών, χωρίς το ελληνικό κράτος να συγκινείται διόλου. Προτάσσουν τον ελληνοκεντρισμό, θεωρίες περί φυλετικής υπεροχής, ενώ ξεχνούν ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι οικουμενικός, ανοικτός,  είναι η βάση της Ευρώπης του διαφωτισμού. Αυτές οι θεωρίες μίσους και απανθρωπιάς, θα έχουν ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και περαιτέρω παρακμή του Ελληνισμού της δημοκρατίας, της ελευθερίας σκέψης, έκφρασης και βούλησης.
- Μεγάλος και συνεχής ιδεολογικός πόλεμος, για ακόμα περισσότερο χτύπημα της συλλογικής έκφρασης των εργαζομένων, με τη συκοφάντηση κάθε συνδικαλιστικού αγώνα, με την πλήρη εργοδοτική ελευθερία στη σύναψη των εργασιακών σχέσεων. Την ασυδοσία του κεφαλαίου τη βαπτίζουν ελευθερία! Ονειρεύονται ελεύθερα ενοικιαστήρια, αντί συμβόλαια μεταξύ ισόνομων μερών, ονειρεύονται αυτασφάλιση, προωθούν την ιδεολογία της μέγιστης εκμετάλλευσης των πνευματικών και σωματικών ικανοτήτων και αντοχών, με στόχο τι; Μήπως την επίλυση των μεγάλων ζητημάτων, οικονομικών, οικολογικών, ενεργειακών, πολιτιστικών; Ο στόχος είναι η μεγιστοποίηση των κερδών, η δημιουργία στρατών εξαρτημένων, εξαθλιωμένων, απαίδευτων, απολίτιστων, χαμηλής ποιότητας καταναλωτικών μονάδων, χωρίς βούληση, χωρίς αντιστάσεις!
Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται και προπαγανδίζεται από την κυρίαρχη ιδεολογία, ως πρόβλημα κόστους, ενώ στην πραγματικότητα είναι παράγοντας πλούτου και ευημερίας. Υποβιβάζουν έτσι οι ίδιοι την εργασία σε αγγαρεία! Πνίγουν τη δημιουργικότητα, την ταύτιση και ευχαρίστηση από την ενασχόληση του καθενός με το αντικείμενό του. Οι εργαζόμενοι αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επιχειρηματίες, καθίστανται στη βάση του παγκόσμιου ανταγωνισμού των οικονομιών, όντα που θα ζουν μόνο για να δουλεύουν. Θα ζουν για να παράγουν, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ψυχικά, πνευματικά και βιολογικά. Αμόρφωτοι, -γιατί αυτό συμφέρει το σύστημα- πλημμελώς εκπαιδευμένοι γιατί στοιχίζει- εξαρτήματα μιας μηχανής αλλοτρίωσης του Εγώ και άχρηστα σκουπίδια, μόλις τελειώσει η χρήση τους. Οι εργαζόμενοι, σε λίγο θα ανήκουν στα εμπράγματα αντικείμενα και όχι στο έμψυχο δυναμικό της κοινωνίας. Οι αλλαγές που θα επέλθουν, σιγά – σιγά, θα είναι μείωση του προσδόκιμου ορίου και της ποιότητας ζωής, μέσω αντίξοων συνθηκών, έκθεση σε συνεχές, έντονο άγχος, πλημμελούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – γιατί και αυτή κοστίζει- και της απουσίας ενδιαφερόντων, ονείρων και στόχων. Κοινωνικός μαρασμός δηλαδή.
Αυτό κύριοι πατριώτες αποτελεί την πραγματική ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους! Το μοντέλο της ένταξης της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο σύστημα διακυβέρνησης, με τις κοινωνικές παροχές, με τους δημοκρατικούς θεσμούς, με την παρουσία του κράτους, ως προστάτη των αδυνάτων και ρυθμιστή των οικονομικών σχέσεων, δηλαδή με μια κοινωνία θεσμικά παρούσα, εγκαταλείπεται σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αντικαθίσταται από έναν  καθοδηγούμενο γραφειοκρατικό αυταρχισμό της οικονομικής ολιγαρχίας. Τα άκρως καταναλωτικά πρότυπα που έδιναν την ψευδαίσθηση της ισότητας στο λαό, κατέρρευσαν, όχι επειδή η εργασία κόστιζε πολύ, αλλά επειδή ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος έγινε βορά των αγορών, μέσω ευτελισμού της αξίας του, μέσα από άστοχες «επενδυτικές» δραστηριότητες και μέσω της απαξίας που έδειξε το πολιτικό σύστημα, μέσω των διαπλοκών, μέσω της οικογενειοκρατίας, κομματοκρατίας, μέσω των συμμαχιών με τους εχθρούς της παραγωγικής εργασίας, με τους θιασώτες της χρηματιστικής εξουσίας και της κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας». Η φούσκα έσπασε με εκκωφαντικό θόρυβο.

Εκεί που θα σταυρώσουμε, να μην κρύβεται ο δικός μας σταυρός!

Σήμερα κάποιοι ισχυρίζονται, ότι αρκεί μια χρηστή διαχείριση από άτομα, άφθαρτα, ικανά, δημιουργικά, για να πάρει μπροστά η οικονομία! Είναι οι προφιλάτοι αυτοί άνθρωποι, της οικονομίας, της σκέψης, της αστικής διανόησης, που αναθεματίζουν κάθε τι συλλογικό, εκμεταλλευόμενοι το χαρακτήρα στέρησης του ελληνικού μοντέλου, προβάλλοντας τους εαυτούς τους, ως τους κατάλληλους να διαχειριστούν την κατάσταση, με μόνο εχέγγυο τον πρότερο έντιμο βίο, τις αρχές, την ενδεχόμενη επαγγελματική τους επιτυχία και την εκπαίδευσή τους. Θεωρούν την οργάνωση και τα χαρακτηριστικά στοιχεία του οικονομικού συστήματος ως δεδομένα, τη θέση των εργαζομένων στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και πλούτου αποδεκτή, την κυρίαρχη δομή της σημερινής οικονομικής πραγματικότητας ως κάτι ουδέτερο, αποδεκτό και δεδομένο!
Χρησιμοποιούν έννοιες όπως ελευθερία και εννοούν την απόλυτη χειραγώγηση των εργαζομένων, πατριωτισμός και εννοούν την πατρίδα που έχει χώρο ευτυχίας και πραγμάτωσης στους λεγόμενους «ικανούς» των ανισοτήτων, ενώ στους υπόλοιπους δείχνει το δρόμο της μιζέριας. Πατούν πάνω στην αποτυχία του «παλαιού» πολιτικού προσωπικού, για να ανακυκλώσουν την ιδεολογία της κοινωνικής αδικίας, της απόλυτης ελευθερίας του κεφαλαίου και της απόλυτης σκλαβιάς των εργαζομένων, να την κάνουν πιο εύπεπτη, με την υπόσχεση της άμεμπτης, μοντέρνας, «ευρωπαϊκής νοοτροπίας» διαχείρισης. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γι’ αυτούς τη βάση πάνω στην οποία, ισοπεδώνοντας πολιτισμούς, προσωπικότητες, ιστορία, ενώ ταυτόχρονα προπαγανδίζουν την ατομική ελευθερία –κυρίως του επιχειρείν και του πολιτισμού του χρήματος- στην ουσία ισοπεδώνουν πανανθρώπινες αξίες, αποθεώνοντας αυτές της διακίνησης χρημάτων της εκμετάλλευσης της εξαρτημένης εργασίας, (μαύρης ή νόμιμης), του άκρατου καταναλωτισμού, των ψευδεπίγραφων αναγκών, ενώ οι πραγματικές ανάγκες αυτοπραγμάτωσης, αυταξίας, του ανθρώπου, του σεβασμού των πολιτισμών, του φυσικού περιβάλλοντος, της ισορροπίας ανθρώπινων δραστηριοτήτων και αντοχών του οικοσυστήματος, μπαίνουν στο περιθώριο στο βωμό μιας νεφελώδους ανάπτυξης χωρίς ανθρωπιστική και οικολογική διάσταση! Ο ανθρώπινος πολιτισμός όμως και οι αξίες παράγονται, δημιουργούνται και δεν αγοράζονται! Δεν αποτελούν εμπόρευμα!         
Ποιος είναι ο στόχος μιας τέτοιας οργάνωσης της κοινωνίας; Ποιος είναι ο στόχος όλης αυτής της ιδεολογικής επίθεσης στις ιδέες της αριστεράς; Η ευτυχία του ανθρώπου; Η προστασία του φυσικού μας περιβάλλοντος; Η ενεργειακή αυτάρκεια; Η δικαιοσύνη; Ο πολιτισμός; Προάγουν ένα μοντέλο αδυσώπητης εκμετάλλευσης, προκειμένου να παραχθεί πλούτος, τον οποίο καρπώνονται οι ίδιοι, πετώντας ψίχουλα στους πραγματικούς παραγωγούς του και βαπτίζουν αυτήν τους την πολιτική ως πατριωτική, εθνική και αναγκαία! Το μοντέλο αυτό, εννοεί τη φύση του ανθρώπου ανταγωνιστική και στραμμένη αποκλειστικά στο ατομικό συμφέρον. Ο άνθρωπος όμως, είναι κοινωνικό ον. Εκτός κοινωνίας εξελίσσεται σε ένα φοβισμένο ζώο. Εξαθλιώνοντας τους εργαζομένους, καθιστώντας τους αναλώσιμους, εξοβελίζοντάς τους στην ουσία από τη δημιουργική παραγωγική διαδικασία και τον κοινωνικό πλούτο, απαξιώνεται η υπόσταση και η αξία τους.
Οι εξελίξεις αυτές, οι οποίες καθιστούν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο διακυβέρνησης του κόσμου ως προβληματικό και αποτυχημένο, (είναι ήδη στα όρια των ανθρώπινων και περιβαλλοντικών αντοχών), απαιτούν από την αριστερά των πανανθρώπινων ιδεών, της ισότητας, της ισοπολιτείας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του εκδημοκρατισμού της οικονομίας, του ελέγχου των αγορών και εν τέλει του σοσιαλισμού, να αναλάβει ευθύνη αναχώματος και συγχρόνως επεξεργασίας και δημιουργίας βιώσιμης πρότασης διακυβέρνησης και εξουσίας. Δεν είναι απαραίτητο να υπάρξει παγκόσμιος πόλεμος, για να έχει η αριστερά πρόταση, ή για να δημιουργηθούν συνθήκες κατάκτησης της εξουσίας. Μπορεί να διαμορφώνονται συνθήκες εν θερμώ, μέσα από τις προτάσεις, μέσα από τη διαπάλη των ιδεών, μέσα από την κοινωνική δυναμική και την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων, στη λογική του κοινωνικού συμφέροντος. Άλλωστε τα μεγάλα ζητήματα στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια είναι αλληλένδετα και χρειάζεται μια συστράτευση δυνάμεων, ιδεών και στρατηγικών για να επιλυθούν.
Το διακύβευμα είναι εάν τα προβλήματα θα επιλυθούν στη βάση μιας πορείας βαθέματος της δημοκρατίας, συμμαχίας για κοινωνικοποίηση του πλούτου, της δίκαιης ισόπλευρης κατανομής του εθνικά και υπερεθνικά, της προστασίας και αναβάθμισης του φυσικού περιβάλλοντος, ή θα επέλθει μια και θεσμικά κατοχυρωμένη οικονομική και πολιτισμική δικτατορία των αγορών, με πλήρη κατάργηση των δημοκρατικών ελευθεριών, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στο βωμό της απόλυτης εκμετάλλευσής του και στον καθορισμό της ανθρώπινης μοίρας από τα συμφέροντα μιας εγωιστικής μειοψηφίας; Συντελείται ένας παγκόσμιος εκβαρβαρισμός, στον οποίο θα πρέπει να αντισταθούμε, προτάσσοντας όμως το δικό μας σχέδιο και τις δικές μας αξίες! Αν ψάξουμε κάτω από τις «ουδέτερες» λεξούλες των θιασωτών των αγορών, θα ανακαλύψουμε πραγματικά τη βαρβαρότητα! Πρακτικά, θα πρέπει να αποφασίσουμε πόσα και ποια από τα ζητήματα αυτά μπορούν να λυθούν προς όφελος των εργαζομένων σε εθνικό ή υπερεθνικό επίπεδο. Επίσης, εάν σε εθνικό επίπεδο έχουμε την αυτογνωσία, το σθένος, τη δύναμη και την ικανότητα, χωρίς τη συμβολή μιας κοινωνικοποιημένης διαπολιτισμικής οντότητας της πολιτικοοικονομικής τεχνογνωσίας των ευρωπαϊκών δυνάμεων της διανόησης, της εργασίας και του σοσιαλισμού, να λύσουμε τα προβλήματά μας. Κάτω από αυτό το πρίσμα, το δίλλημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, χάνει σε σημασία, δίνοντας χώρο πιο πολύπλοκων  σκέψεων και αποφάσεων, που δεν συμβιβάζονται στις λογικές του άσπρου-μαύρου, οι οποίες εν’ τέλη αποτελούν λογικές εγκλωβισμού της σκέψης και άκριτου λαϊκισμού. Ας αποφασίσουμε λοιπόν δίνοντας την ευκαιρία και την εντολή στις δημιουργικές δυνάμεις του σοσιαλισμού και της ριζοσπαστικής αριστεράς να ανασυντεθούν, με βάση τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, την κοινωνική διαχείριση, τη διάθεση υπέρβασης της γραφειοκρατίας τους και των αγκυλώσεών τους!  
Καλό βόλι!