18 Οκτώβρη 1981. Χάσαμε; (46-16= ίσως να χάσαμε 30 χρόνια).

Θυμάμαι... παιδί 16 χρονών.
Ήμασταν πολλοί μαθητές που αφήσαμε το σχολείο μας (πρωί απόγευμα η βάρδυα). Είχαμε αποφασίσει ότι δεν πρόκειται να λείψουμε με τίποτα και για κανέναν. Τελικά το σχολείο σχεδόν έκλεισε. Έμειναν οι σπασίκλες και μερικοί -για ευνόητους λόγους- δακτυλοδυχτούμενοι σε κάθε τάξη. Βαδίσαμε αρκετά γιατί το σχολείο μας ήταν μακρυά, -παράρτημα του κεντρικού, κατάσταση ανάγκης - Βαδίζαμε με βήμα ταχύ και τραγουδούσαμε συνεχώς. Και κάθε τόσο κάποιοι αστειευόντουσαν που έμειναν πίσω οι λίγοι, για να μάθουν καλά την "αγωγή του πολίτη" και τα θρησκευτικά.

"μαζί σου Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα"
(φωνάζαμε κάθε τόσο και έβγαιναν γέροι και νοικοκυρές που μας χειροκροτούσαν από όλα σχεδόν τα μπαλκόνια)
"Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες"
"Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία"
"ΠΑΣΟΚ ΠΑΣΟΚ Κίνημα λαού"
Φτάσαμε στην Πλατεία Ελευθερίας. Από παντού ερχότανε κόσμος. Δεν χωρούσαμε. Έφυγαν άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι στοιβάχτηκαν σε φορτηγά οι τελευταίοι με τα πόδια...
Ήταν ώρες αυθορμητισμού και ανιδιοτελούς συμμετοχής. Ένα ζωντανό κύμα νέων ανθρώπων που ζούσαν το γεγονός τους.
Ήταν η αλήθεια μας...
Ζήσαμε την αλήθεια μας.




Ξέρω ότι θα ξανάρθουν στιγμές τέτοιες.
Ξέρω όμως ότι εγώ δεν θα είμαι τότε 16 χρονών.
Αυτό μου κοστίζει.

Όσους ήταν τότε εκεί και μετά πρόδωσαν, μπορώ ίσως να τους συγχωρήσω, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να τους πολεμήσω.

Στους καθοδηγητές της συνέχειας και σε όσους ανέλαβαν ρόλους και έκαναν λάθη, θέλω να δηλώσω ασέβεια και ανυπακοή, γιατί μας οδήγησαν στην ήττα.

Βαδίζω για τα 46.
Απέχω μόνο 30 χρόνια από την στιγμή που ένιωθα ένας μικρός επαναστάτης.
Δεν είναι και πολύς χρόνος.