RSS Feed (xml)
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(Atom)
Διαβαστηκαν περισσοτερο
-
🔽 Καλλιόπη Κατσουράνη ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΚΑΤΣΟΥΡΑΝΗ Γεννήθηκα το Σεπτέμβριο του 1967. Γονείς μου είναι ο Νίκος και η Κατερίνα Κατσουράνη. Έχ... -
ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΛΙΝΟ (ΚΥΡΙΑΚΗ 02/12/07) ΚΑΙ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙ ΜΕ TON ΑΣΙΜΟ Σε όλους αυτούς, που με πατρική αγάπη μας ρωτούν "ποιόν έχο... -
Ρυθμίσεις για τα blogs που δεν πρέπει να περάσουν 1. Δήλωση υπευθύνου διαχείρισης Ο νόμος περί τύπου επιβάλλει στ...
-
Με εξορμήσεις σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας φιλοδοξεί να απαντήσει η τροχαία στο πρόβλημα του παρκαρίσματος γύρω από τους χώρους διασκέ...
-
Το κοινό δελτίο τύπου στην ιστοσελίδα koinoniki Η πόλη μας χρειάζεται μια δημιουργική ώθηση, μια αποφασιστική αλλαγή, έχει δικαίωμα... -
Από τις 8 Απριλίου (εδώ) παραμένει αναπάντητο το ερώτημά μας, προς τους δυο Δημάρχους, (Κορυδαλλού κ. Κασιμάτη και Νίκαιας κ. Μπενετάτο). ...
Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων
ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
.jpg)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
8o Συνέδριο— θέσεις και σκέψεις.
Ευρετηρίαση σε μικρές ενότητες :
I. Ας εξαντλήσουμε την ελπίδα
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΑΣ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΟΛΑ.
II. 70+1 Θέσεις συμφώνίας, αλλά…
III. Αναζήτηση απαντήσεων:
Αποκοινωνικοποίηση
Ανάγκη ανανέωσης
Ανάγκη σαφήνειας και ευκρίνειας
Ανάγκη ανατροπής πρακτικών
IV. Μας κατάλαβαν και μας τιμωρούν…
V. Επανίδρυση καλαμπούρι;
ΠΑΣΟΚ κατεστραμμένο εργαλείο.
Κάπου βρίσκεται η ελπίδα. Το ερώτημα είναι όμως:
Το ΠΑΣΟΚ και η ελπίδα θα συνεχίσουν μαζί;
VI. Παραρτήματα.
07-03-2008
i. Λίγες μέρες πριν το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ,
άλλοι ελπίζουν, άλλοι φαίνεται να εκτελούν ρουτίνα, άλλοι μοιράζουν κουκιά ή επενδύουν προσωπικά, άλλοι υποστηρίζουν πως πρόκειται για ένα αδιάφορο ως προς τις γενικότερες εξελίξεις γεγονός.
Όπως και να έχει πάντως γίνεται ένας διάλογος. Και στο Κίνημα αυτό, όσα προβλήματα κι αν παρουσιάζει στην σημερινή του εκδοχή, είναι παράδοση, είναι κτήμα της διαδρομής του ο ανοιχτός – ελεύθερος – δημοκρατικός διάλογος .
Τα στρογγυλέματα ή η σιγή αυτή τη στιγμή είναι πλήρως ασύμβατα με την υποχρέωση και το θετικό δικαίωμα ευθύνης του κάθε μέλους και φίλου.
Κανείς δεν πρόκειται στρογγυλεύοντας ή αποφεύγοντας την τοποθέτηση, του να αποφύγει το αποτέλεσμα, συλλογικό ή ατομικό, αφού όλα και όλοι κρίνονται στην πορεία του Δημοκρατικού Κινήματος -- έστω και αν σε μερικές περιπτώσεις καθυστερημένα.
Εξάλλου, το κάθε μέλος του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ιστορικός παρατηρητής, αλλά ιστορικό - δρών υποκείμενο που συμμετέχει.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο καλό, αλλά απαραίτητο όποιος έχει κάτι να πει να το λέει να το λέει ανόθευτο και χύμα – κατά μια έκφραση της νεολαίας. Να το λέει εκφράζοντας, έτσι θετικά την αξία της συμμετοχής, που πιθανόν να εξελίσσεται σε συμβολή και συνδιαμόρφωση.
Αλλά και σε περίπτωση που οι διαδικασίες δεν βοηθήσουν σε κάτι τέτοιο, εξυπηρετείται η εκτόνωση του καθενός μας. Κάτι που για την ώρα μπορεί να δείχνει περιορισμένης σημασίας αλλά γρήγορα θα αποδειχτεί και η άλλη του όψη. Ότι δηλαδή, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ, ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ, ΑΥΤΟΙ
ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ Ν’ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
Και η διαδικασία της άμεσης και καθαρής τοποθέτησης, είναι προϋπόθεση για την συνέχεια. Η καθαρή τοποθέτηση προεξοφλεί την καθαρή ανάληψη δράσης.
ii. Γενική τοποθέτηση για το ΚΕΙΜΕΝΟ (70+1 ΘΕΣΕΙΣ) για την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Έχω διαβάσει όλα τα κρίσιμα κείμενα του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του μέχρι σήμερα. Από 16 χρονών (1981), συμμετέχω ενεργά στην πορεία του ΠΑΣΟΚ. Έχω συμμετάσχει –συνδιαμορφώσει εκατοντάδες κείμενα, ιδιαίτερα στα πλαίσια της πολυετούς παρουσίας μου στην Νεολαία. Όλα αυτά τα χρόνια, έχω συμφωνήσει, έχω διαφωνήσει, έχω γεμίσει ή έχω απογοητευτεί στην επαφή μου με τα κείμενα εργασίας ή τα τελικά κείμενα.
Διάβασα και ξαναδιάβασα τις (70+1ΘΕΣΕΙΣ). Ε λοιπόν, είναι η πρώτη φορά, που ενώ συμφωνώ τόσο πολύ με την φιλοσοφία, την ανάλυση, την προσέγγιση, τις προτάσεις και την μεθοδολογία της εισήγησης, νιώθω τόσο μακριά από την αποδοχή και τόσο κοντά με όσους κρατούν τις αποστάσεις τους.
Αν ήμουν ο μόνος που του συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα χρειαζόμουν ίσως επειγόντως ψυχανάλυση. Ευτυχώς για μένα – δυστυχώς για την πραγματικότητα μας – μου συμβαίνει αυτό το … παράλογο αλλά δεν είμαι μόνος. Είναι ο φίλος μου ο Γιώργος, ο Ανδρέας, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Γιάννης, ο Κώστας, η Αλίκη… Έψαξα να βρω τι τους συμβαίνει. Συμβαίνει σε όλους κάτι παρόμοιο. Και βεβαία σε καμιά περίπτωση δεν φταίνε οι σημαντικοί συντάκτες του κειμένου, των οποίων η συμβολή και η προσπάθεια, όχι μόνο δεν αμφισβητείται αλλά αντίθετα όλοι πρέπει να επαινέσουμε. Και για την προσπάθεια και για την αξία τους. Δεν μπορεί όμως παράλληλα να παρανόησαν όλοι μαζί οι φίλοι μου, ο Γιώργος, ο Ανδρέας, και οι άλλοι.
Έτσι λοιπόν, χιλιάδες πολίτες αναγνώρισαν και αναγνωρίζουν στο ΠΑΣΟΚ πλεονέκτημα θέσεων, ιδεών καινοτομικών προτάσεων, υπεροχής στελεχιακού δυναμικού κλπ., αλλά ψήφισαν δυο φορές άλλα κόμματα και έκαναν δυο φορές κυβέρνηση την Νέα Δημοκρατία. Γιατί;
Έτσι χιλιάδες πολίτες που γνωρίζουν ότι η δική τους διέξοδος είναι ένα προοδευτικό πρόγραμμα και σχέδιο, ικανό όχι μόνο να αμφισβητήσει αλλά να εφαρμοστεί και να βελτιώσει τη ζωή, τις κοινωνικές παροχές και το εισόδημα, αντί να κατευθύνονται στην ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, φουσκώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή επιλέγουν την αποχή. Γιατί;
Κρίνω απαραίτητες για την ορθή κατανόηση της παρακάτω τοποθέτησης τις ακόλουθες αποσαφηνίσεις :
Σε γενικές γραμμές οι (70+1ΘΕΣΕΙΣ) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση και σε επίπεδο γενικής πολιτικής θεώρησης και προσανατολισμού και σε επίπεδο πολύ σοβαρής βάσης για συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα στο δημοκρατικό – προοδευτικό κίνημα.
Θα ήταν όμως περιττή επανάληψη, να επιχειρηθεί μια επιβεβαίωση συμφωνιών για τις μεγάλες προκλήσεις και το νέο σχέδιο για την αριστερά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο, για το νέο πεδίο συγκρούσεων σύμφωνα με την εξέλιξη των νέων πρωτόγνωρων προβλημάτων, με τον περιβαλλοντικό κίνδυνο του πλανήτη την ανάγκη και την μάχη για πράσινη Ευρωπαϊκή οικονομία και πολιτική, την πράσινη κοινωνική ανάπτυξη ως πρόταση για τη χώρα, το Εθνικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης των Γενεών, τον πράσινο φόρο Co2, τον νέο ρόλο των τραπεζών, τις συνέπειες της οικονομίας της γνώσης κλπ.
Δυο σημεία, αξίζουν παράρτημα τοποθέτησης. Η θέση (11) και οι θέσεις (16 – 17 – 18 – 19). Κοινωνικό πορτραίτο, κοινωνικός συνασπισμός.
Σήμερα έχω περάσει τα σαράντα. Το ΠΑΣΟΚ κοντεύει τα τριάντα πέντε. Δεκαέξι χρονών, χτύπησα την πόρτα του ΠΑΣΟΚ και δήλωσα παρών. Το ΠΑΣΟΚ ήταν τότε 7 χρονών .
Δώσαμε εκείνα τα χρόνια στην ΠΑΜΚ, πολύ από τον ελεύθερο δημιουργικό χρόνο και πολύ από το χαρτζιλίκι του μπαμπά μας. Για να αλλάξουμε το σχολείο, το Πανεπιστήμιο, τη ζωή.
Σήμερα, έναν σαραντάχρονο έμπορο τον απειλούν οι μεγάλες επιχειρήσεις με εξαφάνιση. Οι τράπεζες συνεργάζονται με μεγάλους πελάτες φτηνά και με μικρότερους ακριβά. Το κράτος, είναι δύσκολο και δυσκίνητο. Ο έμπορος δουλεύει δέκα, δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες για να επιβιώνει. Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση παίρνουν περίπου τα βασικά. Ο έμπορος --πολύ θα ήθελε-- αλλά αν τους δώσει δυο δραχμές παραπάνω σε τρείς – τέσσερις μήνες θα κλείσει.
Από το 1981 μέχρι σήμερα πέρασε μισή ζωή. Μάθαμε να ερμηνεύουμε, να κατανοούμε – και όταν δεν γίνεται αλλιώς να συγχωρούμε. Μισή ζωή είναι πολύ .
Αν ήμουν ξανά 16 χρονών το 81 ξέρω τι θα έκανα.
Αν ήμουν σήμερα 16 χρονών, δεν ξέρω τι θα έκανα.
Ένας αγρότης, ΠαπανδρεΪκος με Βενιζελικό πατέρα, την περίοδο περίπου που έμπαινα στο Πανεπιστήμιο, χαιρόταν επιτέλους με τα ωφελήματα των Μεσογειακών Προγραμμάτων. Κατάφερε να παντρέψει τα παιδιά του, πήγε επιτέλους και θέατρο στο χωριό. Μετά από λίγα χρόνια, τα πράγματα πήγαν άσχημα. Από τα καλύτερα που θυμάται τα τελευταία χρόνια είναι όταν έβλεπε Ολυμπιάδα στο καφενείο του χωριού, όμως είχε πουλήσει το χωράφι και δυστυχώς τον ζουν σήμερα τα παιδιά του που δουλεύουν στην πόλη. Ο μεγάλος του γιός, ποντάροντας ότι δεν βλέπει πια τόσο καλά, προσπάθησε στις τελευταίες εκλογές να του πασάρει ψηφοδέλτιο Καραμανλή. Τσακώθηκαν.
Κάτι παιδιά της γειτονιάς, απέτυχαν δυο και τρεις φορές στις εξετάσεις κι ύστερα δούλεψαν τετράωροι σε κάτι οργανισμούς, ύστερα σε SUPER MARKET, ύστερα άνεργοι. Και ξανά ……
Δυο παιδιά, νέο ζευγάρι από το σχολείο, έφτασαν 35 για να παντρευτούν. Λίγο αργότερα χώρισαν. Στην υπόλοιπη ζωή τους, ίσως δουλέψουν ως το τέλος για να ξεχρεώσουν το σπιτάκι που πήραν με δάνειο.
Ένας νέος μηχανικός του Πολυτεχνείου ταξιδεύει σ’ όλη την Ελλάδα πιο πολύ κι από πλασιέ για να εξασφαλίσει μόνο το μεροκάματο. Κι άλλοι, με πτυχία τρανά, χρόνια τώρα δουλεύουν χειρονακτικά.
Μπορώ να συνεχίσω ώρες, με κάτι εργάτες στα ναυπηγεία, με κάτι ανθρωπάκους στην Δραπετσώνα και στο Πέραμα….
Λέτε όλοι αυτοί, να μην παρατήρησαν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πουθενά; Αλλά, όταν εμφανίζεται, μαζεύεται σε κανένα πάρτυ με χειραψίες και ψητά. Η έξω από κανένα ΚΑΠΗ για να ψηφίσουν οι ΠΑΣΟΚοι.
Όμως πολλοί γνωστοί μου, που γνωρίζουν την ιδιότητά μου, συχνά με ρωτούν: Ρε! εκεί στις ψηφοφορίες σας μαζεύτηκε ο τάδε οικονομικός παράγοντας. Κι ήταν απ’ έξω και ο τάδε και ο τάδε, που τους εξυπηρετούν. Και διάφοροι φίλοι, συγγενείς των παραγόντων αυτών και δημοτικοί παράγοντες της Δεξιάς. Και έλα μωρέ τώρα, χαιρετιόντουσαν. Όλοι μαζί σου λέω, με δικούς μας γνωστούς παράγοντες κι όλοι μαζί χαβαλέ και άνθρωποι της αρχοντιάς, διάφοροι ξενύχτες, διάφοροι πότες και φαγοπότες κλπ. κλπ.
iii. Ο κύριος προβληματισμός είναι η αναζήτηση απαντήσεων στα παρακάτω ερωτήματα, που μάλλον αποτελούν στοιχεία ευρύτερου προβληματισμού των πολλών, πάρα πολλών, πιο πολλών ίσως, όπου αναφέρεται η ακτινοβολία και το εύρος του ΠΑΣΟΚ.
Τι είναι ΠΑΣΟΚ σήμερα;
• Πού βρίσκεται η κύρια αδυναμία του για την δημιουργία μιας ικανής απάντησης; Που είναι μόνο η συγκρότηση νέου προοδευτικού- μορφωτικού, ριζοσπαστικού- πλειοψηφικού και νικηφόρου ρεύματος.
• Είναι έλλειμμα πολιτικό; Είναι έλλειψη ηθικής ή αξιοπιστίας; Είναι έλλειμμα ηγεσίας;
• Πώς θα επανασυνδεθεί το ΠΑΣΟΚ:
-με κρίσιμα κοινωνικά στρώματα και δυνάμεις
-με την νέα γενιά, που με αυτό το χάλι δεν εμπιστεύεται ούτε παπά
ούτε δάσκαλο, ούτε ο καθένας τον πατέρα του. Και μάλλον δίκιο έχει.
Υπεισέρχονται τα κρίσιμα θέματα:
• Της αποκοινωνικοποίησης του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ και τα παθογενή φαινόμενα.
• Της ανανέωσης (όχι στενά ηλικιακό αλλά με το ευρύ πολιτικό περιεχόμενό της).
• Της σαφήνειας και της ευκρίνειας στη φυσιογνωμία και τον πολιτικό λόγο.
• Του αξιακού περιεχομένου που εκφράζουν οι πρακτικές των στελεχών μας.
iv. Αν δεν απαντήσουμε αυτά τα θέματα, θα γεράσουμε βιολογικά και πολιτικά, περιμένοντας μάταια το νέο δημοκρατικό, πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα
Αν δεν απαντήσουμε, τότε η επανίδρυση και τα υπερβατικά σχέδιά μας, είναι κακόγουστο καλαμπούρι στα μάτια του λαού και της νεολαίας.
Επισημάνθηκαν και αναλύθηκαν πολλές φορές τα κακά φαινόμενα. Έφταιξε η σχέση με το κράτος, η διαχείριση και η νομή της εξουσίας, η εξαργύρωση του οράματος από πολλούς, πάρα πολλούς που είχαν ανάγκη ή είχαν δόλο ή είχαν απλώς αδυναμία ή επιθυμία για εξουσία. Αυτό αναλύεται. Και ίσως, όταν αναλύεται θεραπεύεται. Με αυτοκριτική, με οργανωτικές κινήσεις, με διορθωτικά μέτρα, με παρεμβάσεις. Θα έλεγε κάποιος, να το περιεχόμενο της επανίδρυσης κ.λ.π. κ.λ.π.
Όμως εδώ, πρέπει να διατυπωθεί μια δυσάρεστη αλήθεια. Το στενόχωρο, δεν είναι ότι πολλοί έκαναν αυτά. Και πράγματι, δεν είναι καλοί και κακοί. Είναι και η σύγκρουση, η εσωτερική του καθενός. Κατανοητό. Το δυσάρεστο είναι άλλο και δεν έχει καμία σχέση με συναισθηματικού είδους τοποθέτηση. Ότι δηλαδή ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ, ΩΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙ. ΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, είναι φυσιολογικό, από το μέλος που εντάχθηκε πριν μια εβδομάδα (μαθαίνουν γρήγορα βλέπεις) ως τα υψηλόβαθμα στελέχη, ότι έτσι είναι, και έτσι θα είναι. Ότι το σύστημα δουλεύει με αυτόν τον τρόπο. Και είναι μάταιο να προσπαθείς να το αλλάξεις. Μόνο να ‘’κερδίζεις’’ ή να ‘’χάνεις’’ με τους κανόνες του μπορείς. Οι κανόνες είναι : Ένα τραπέζι διαπραγματευτών- παραγόντων σε κάθε νομό. Ένα τσούρμο ανθρωπο- υπαλλήλων για να στηρίζουν τον κάθε παράγοντα. Δηλητήριο και απόδοση πρόθεσης για όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντι. Συμμαχία οποιουδήποτε με οποιονδήποτε όταν αυτό συμφέρει, ανεξάρτητα από αρχές, ανεξάρτητα από το κόστος για τον οργανισμό ΠΑΣΟΚ. Επίσης προκειμένου να μην έχουμε και κανέναν περίεργο σε τίποτα διαδικασίες, είναι καλύτερα να αποφεύγονται οι ανοιχτές διαδικασίες. Αποπολιτικοποίηση, η καλύτερη συνταγή. Κι ένα σύστημα δημοσίων σχέσεων, χαιρετούρες, χαρούλες…
Όλα αυτά, τα προφανώς αντιληπτά από την κοινωνία,
τα προφανώς μη συμβατά με επανίδρυση και τέτοια,
τα δυστυχώς…συνηθισμένα από μεγάλα και μικρά στελέχη,
ΠΩΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ;
ΠΩΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ;
Θα μπορούσε να πει κανείς:
Eπανασύνδεση με την κοινωνία.
Είσοδος της νέας γενιάς.
Ανανέωση.
ΜΠΟΡΕΙ το ΠΑΣΟΚ;;;
Δυστυχώς, με διακηρύξεις και καλές θελήσεις δεν γίνεται.
Το ΠΑΣΟΚ πέθανε λένε πολλοί. Η διατύπωση αυτή είναι βάρβαρη.
Εγώ θα το υποστήριζα αλλιώς. Όχι με μνημόσυνα, αλλά με ροή και
ενέργεια. Αυτό το ΠΑΣΟΚ, δεν πέθανε ακόμα, πρέπει όμως να τελειώνει.
Το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα κατεστραμμένο εργαλείο.
Δεν σημαίνει ότι πεθαίνουν οι ιδέες μας.
Δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται όσοι θέλουν να εκφραστούν.
Δεν σημαίνει ότι παύουν να ψάχνουν τη φωτιά τους όσοι θέλουν να ζεσταθούν.
Η ανάγκη για ΠΑΣΟΚ δεν εξαφανίζεται, επειδή και μόνο το ΠΑΣΟΚ κοντεύει να εξαφανίσει τον εαυτό του.
Έτσι ερμηνεύεται η πρόθεση, για --μάλλον προσωρινή-- πολιτική στέγαση
στον ΣΥΡΙΖΑ μερίδας εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ .
Έτσι εξηγείται και η εμφάνιση πολλών αυτοσχέδιων σχημάτων, παρεών,
και γενικά διαφόρων μορφών, χαλαρών για την ώρα, αυτοοργάνωσης,
προβληματισμού και δράσεων.
Κάπου εδώ βρίσκεται και η ελπίδα, η λύση, η μόνη ίσως θετική εξέλιξη
που θα ανατρέψει τα απαισιόδοξα σενάρια. Μόνο που δεν ξέρουμε αν
στη λύση αυτή υπάρχει ή δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ.
Για την απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα επανέλθω με σκέψεις μου, που
αρκετά πριν από το Συνέδριο, θα δημοσιευτούν στο
http://neagenia-neagenia.blogspot.com
έναν χώρο δημιουργικής συνάντησης και αυτοοργάνωσης πολλών,
πολλών που σκέφτονται σήμερα κοντά με μένα.
Προκόπης Φωτεινόπουλος
σύνεδρος στο 8΄ Συνέδριο.
Απόψεις – Σκέψεις – Θέσεις
Μπροστά στο 8ο Συνέδριο ΠΑΣΟΚ
• Σημείωμα
• Εισαγωγή
• Η καραμέλα της παγκοσμιοποίησης
• Περιβάλλον
• Το ΠΑΣΟΚ σήμερα
• ΠΑΣΟΚ 2 Μύθοι και 1 Πραγματικότητα
• Το ΠΑΣΟΚ φορέας της ελπίδας
• Ελπίδα
• Προϋπόθεση
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Κορυδαλλός 8 Μαρτίου 2008
Σημείωμα
Η κατάθεση των παρακάτω σκέψεων είναι μια προσπάθεια συμμετοχής στον διάλογο που το τελευταίο χρονικό διάστημα αναπτύσσεται (και που σίγουρα θα έπρεπε να είναι πιο ουσιαστικός), μέσα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και έξω από αυτό δηλαδή στη βάση της κοινωνίας.
Είναι η καταγεγραμμένη διάθεση για συμβολή στην αναζήτηση διεξόδου του προοδευτικού λαϊκού κινήματος.
Είναι η αποτύπωση πέντε – δέκα καθαρών απόψεων για το σοσιαλιστικό χώρο και την προοπτική του από έναν άνθρωπο που εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ στα δεκαέξι του χρόνια.
Εισαγωγή
Η πορεία προς το 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να είναι περίοδος βαθιάς ανάλυσης της σημερινής πραγματικότητας σε όλους τους τομείς και ταυτόχρονα περίοδος σκεπτικισμού και ανησυχίας για το ρόλο του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ μέσα σε αυτήν.
Το γεγονός ότι σαν κόμμα επιδερμικά και με πολύ κλασσικές και ξεπερασμένες μεθόδους, ακουμπήσαμε και τα προβλήματα αλλά και το ρόλο μας, αποδεικνύει αυτομάτως την ουσιαστική αδυναμία του ΠΑΣΟΚ πλέον, να γίνει συνομιλητής της κοινωνίας και να αποτελεί χώρο έκφρασης.
Η αδυναμία αυτή δεν είναι προφανώς ούτε παροδική και ανατρέψιμη ούτε μονομερής στο πλαίσιο της ηγεσίας του κινήματος.
Παρακολουθώντας και αναλύοντας την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα ένα πράγμα είναι ορατό περισσότερο από όλα. Η κρίση.
Υπάρχει κρίση του πολιτικού συστήματος και των πολιτικών κομμάτων, κρίση στην οικονομία κρίση στην ίδια μας τη ζωή και η κρίση αυτή χτυπάει πρώτα από όλους τη νέα γενιά.
Η κρίση αυτή, αποδεικνύεται από την αποστασιοποίηση ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας από τα κόμματα και τους εκφραστές τους και από την άρνηση των νέων ανθρώπων να αποδεχτούν τους πολιτικούς σχηματισμούς στο σύνολό τους, αφού δεν εκφράζονται από αυτούς και νιώθουν να βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Αποδεικνύεται επίσης από την αυξανόμενη τάση μη συμμετοχής ακόμη και στο πρωτογενές επίπεδο λειτουργίας της δημοκρατίας το δικαίωμα του εκλέγειν.
Η διαπίστωση ότι αυξάνεται η άρνηση συμμετοχής των πολιτών και ιδιαίτερα των νέων είναι τεράστιο πρόβλημα, το χειρότερο σημάδι όμως της πολιτικής κρίσης είναι
Η αποδοχή κι η σκόπιμη καλλιέργειά της αντίληψης ότι δήθεν :
Όλοι ίδιοι είναι.
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Τίποτα δεν βελτιώνεται και με κανέναν τρόπο.
Δεν έχει νόημα η συμμετοχή κανενός μας αφού μόνο χρόνο θα χάσουμε.
Όλα είναι προαποφασισμένα σε μεγάλα σαλόνια.
ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Η καραμέλα της παγκοσμιοποίησης
Η κρίση στην οικονομία δεν αγγίζει μόνο, εξουθενώνει και διαλύει τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους βιοπαλαιστές όλου του κόσμου.
Δεν είναι κρίση παραγωγής πλούτου, γιατί ο παγκόσμια παραγόμενος πλούτος δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται.
Παράλληλα όμως δεν μειώνεται η εντατικοποίηση της εργασίας, που εκφράζεται με εξαντλητικά ωράρια και με άθλια ή τυπική αμοιβή των εργαζομένων.
Είναι κρίση διανομής του πλούτου γιατί συνεχίζει να μοιράζεται σε λίγους και να μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο τα αποθέματά τους και τις δευτερεύουσες υπερπολυτελείς ανάγκες τους.
Η καραμέλα της παγκοσμιοποίησης, ότι δηλαδή είναι η αιτία που πέφτει το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων, δεν πείθει κανέναν πια.
Ο εξευτελιστικός τρόπος ζωής στο μεγαλύτερο τμήμα του τρίτου κόσμου συνεχίζει να είναι εξευτελιστικός. Δεν απορροφά το σύνολο, αλλά το ελάχιστο των στερήσεων που φέρνει η παγκοσμιοποίηση στον άνεργο, τον εργαζόμενο και το συνταξιούχο.
Η παραγωγή του πρωτογενή και του δευτερογενή τομέα της οικονομίας αυξήθηκε χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία χωρίς να καρπωθεί η κοινωνία στο σύνολο της αυτό που δικαιούται αφού συμμετέχει με όλες της τις δυνάμεις σε αυτήν.
Ο τριτογενής τομέας με αιχμή του δόρατος το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπεραναπτύχθηκε αξιοποιώντας τον αποθηκευμένο και άδικα διανεμημένο πλούτο των λίγων για να στραγγαλίσει με τον υπερδανεισμό και τα πανωτόκια τα νοικοκυριά και τους μη προνομιούχους -ενώ πρώτα, πολύ έντεχνα τους έπεισε ότι αυτός είναι μονόδρομος- πουλώντας τους χρηματοπιστωτικά υποκατάστατα ονείρων.
Το ασφαλιστικό σύστημα εξακολουθεί να είναι άδικο και κάθε προσπάθεια που γίνεται για τη δήθεν βελτίωση και επίλυση των προβλημάτων του, το καθιστά ακόμη πιο άδικο και διευρύνει τις ανισότητες μεταξύ των ασφαλισμένων.
Δεν είναι ανταποδοτικό των κόπων και των εισφορών των προηγούμενων γενεών και δεν τους εξασφαλίζει την αξιοπρέπεια στη σύνταξη και την περίθαλψη.
Η απόπειρα για την ανατροπή και των τελευταίων κεκτημένων των ασφαλισμένων που επιχειρεί η συντηρητική δεξιά (βαπτίζοντας την τεχνοκρατική και απαραίτητη), πρέπει να αντιμετωπιστεί και να απαντηθεί από το σύνολο της κοινωνίας.
Περιβάλλον
Η καταστροφή του περιβάλλοντος παίρνει συνεχώς μεγαλύτερες διαστάσεις.
Η τρομακτική αντίφαση που υπάρχει δηλαδή η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας από τη μια πλευρά, που θα έπρεπε να προστατεύει το περιβάλλον και η ολοένα αυξανόμενη καταστροφή του από την άλλη, γεννάει μόνο ερωτηματικά τα οποία δεν παίρνουν απαντήσεις.
Η οικονομική ανάπτυξη των λίγων, που βασίζεται στην αδιαφορία για το περιβάλλον και τις συνέπειες της καταστροφής του, καταπατά βάναυσα το δικαίωμα των πολλών για ένα περιβάλλον ανθρώπινο που ανήκει σε όλους μας και όχι στον καθένα χωριστά.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα
Μέσα στο πλαίσιο της κρίσης που περιγράφεται παραπάνω, στον μικρόκοσμο Ελλάδα η κοινωνία και οι πολίτες καλούνται να δώσουν τη μάχη τους, να αντισταθούν, να παλέψουν και να ακυρώσουν στην πράξη τις πολιτικές που οδήγησαν σε αυτή την κρίση.
Ο σοσιαλιστικός χώρος, το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα και η ευρύτερη αριστερά είναι η στιγμή που πρέπει να πρωταγωνιστήσουν, να ενώσουν, να εκφράσουν και να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και της συντήρησης που επιβάλει τους κανόνες και τη συμπεριφορά της.
Η αριστερά οφείλει για άλλη μια φορά να είναι μπροστάρης στον αγώνα για αξιοπρέπεια στον κάθε πολίτη και για την επιβίωση του οράματος συνολικά στη κοινωνία.
Είναι μονόδρομος η άρνηση με επιχειρήματα, η αντίσταση, η πρόταση, η ανατροπή και η νίκη.
Το ΠΑΣΟΚ στη συγκυρία αυτή οφείλει να είναι ΠΑΣΟΚ, γιατί μόνο έτσι μπορεί να έχει σοβαρό και δημιουργικό ρόλο στις εξελίξεις.
Η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ το 1974 έγινε για να απαντήσει και να δώσει διέξοδο στις ανάγκες, τα οράματα και τα θέλω της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Συγκροτήθηκε ο πολιτικός φορέας της ελπίδας και της νίκης των μη προνομιούχων. Των ανθρώπων δηλαδή που ασφυκτιούσαν οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και ιστορικά μέσα στον κλοιό της σκληρής δεξιάς και του μετεμφυλιακού κράτους.
Στη συγκρότηση αυτή συμμετείχαν και ενεργοποιήθηκαν όλα τα ζωντανά κοινωνικά στρώματα που δεν μπορούσαν να εκφραστούν από τους παραδοσιακούς σχηματισμούς του κέντρου και την αστική εκδοχή τους για την πολιτική και που δεν έβρισκαν διέξοδο έκφρασης στην κομμουνιστική αριστερά, αφού εκείνη δεν κατάφερε από τη μεριά της να υπερβεί την εσωστρέφεια, το δογματισμό και την ηττοπάθειά της.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ δεν χωρούσαν πουθενά αλλού, γι’ αυτό διαμόρφωσαν το πολιτικό εργαλείο :
Που κουβάλησε την ελπίδα για καλύτερη ζωή σε ολόκληρη την κοινωνία με βασικές αρχές την ανθρωπιά την αλληλεγγύη και τη συμμετοχή.
Που έδειξε ότι μπορεί να κερδίζει την εμπιστοσύνη, να εμπνέει τη σιγουριά και να νικάει.
Που μας έκανε εθνικά υπερήφανους υπερβαίνοντας τη λογική της μιζέριας και τη στερεότυπη αντίληψη της μικρής πλην όμως έντιμης χώρας και μας ταξίδεψε είτε νοητά είτε πραγματικά σαν ισότιμους πολίτες και νέους ανθρώπους σε κάθε γωνιά της γης.
Που μας έκανε υπερήφανους για πολλά κομμάτια της ιστορίας μας που μέχρι τότε τα βιώναμε αποσπασματικά, με το σταγονόμετρο και σε στενό οικογενειακό κύκλο (Εθνική Αντίσταση, Πολυτεχνείο).
Που δημιούργησε τη νέα πραγματικότητα - ότι η αριστερά και η προοδευτική αντίληψη πέρα από τη συνολική θεώρηση για τον κόσμο μπορεί να δίνει λύσεις και απαντήσεις σε σειρά από καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας και να βελτιώνει την ποιότητα της ζωής όλων των ανθρώπων.
Ο πατριωτικός χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ
Το τρίπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση, υπήρξε και παραμένει ο θεμελιώδης λίθος και το κυρίαρχο συστατικό του δημοκρατικού κινήματος στην Ελλάδα.
Ο πατριωτικός χαρακτήρας του ΠΑΣΟΚ και η ταυτότητα του είναι η βασική αιτία, που ξεπέρασε το στενό πλαίσιο της ταξικής συγκρότησης του με τη στενή μαρξιστική έννοια και εξελίχθηκε σε ευρύ λαϊκό κίνημα σε αντίθεση με τα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης.
Έτσι διαμορφώθηκαν οι συνθήκες νίκης και προοπτικής και έτσι το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να συμβάλει ουσιαστικά στην προοδευτική εξέλιξη της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ σήμερα 2 μύθοι και 1 πραγματικότητα
Σε πλήρη αντίθεση με τις συνθήκες ίδρυσης αλλά και με τη φιλοσοφία της συγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, σήμερα βρισκόμαστε σε τελείως διαφορετική θέση. Σε συνεχή πολιτική πτώση, σε αδυναμία παραγωγής πολιτικής, αφού λείπει και ο χώρος παραγωγής της αλλά και εκείνοι που θα την παράγουν, σε απογοήτευση όσων πίστεψαν και όσων εκφράστηκαν
1. Η ερμηνεία και η δικαιολογία, είτε ότι βρισκόμαστε σε άλλη εποχή, είτε ότι δεν υπάρχει η χαρισματική πολιτική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι ανεπαρκής.
Δεν ισχύει.
Θα ίσχυε, αν θεωρούσαμε ότι σήμερα πρέπει να προτάσσουμε τα ίδια κοινωνικά και θεσμικά αιτήματα με το ’74 πράγμα που δεν συμβαίνει.
Θα ίσχυε, εάν διατυπώναμε τον ίδιο πολιτικό λόγο.
Θα ίσχυε, εάν δεν είχαμε κάνει δεκάδες οργανωτικές αλλαγές και πειραματισμούς.
Θα ίσχυε, εάν πιστεύαμε ότι το μοναδικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η ηγεσία του.
Θα ίσχυε, εάν παραμέναμε προσκολλημένοι σε αγκυλώσεις για την Ευρώπη, τον κόσμο, την οικονομία, τον κρατισμό και πολλά άλλα πράγματα.
Δεν ισχύει, δεν είναι η αιτία του προβλήματος.
2. Η θεωρία ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πολιτικές θέσεις για τίποτα και ο συνολικός μηδενισμός δεν έχει βάση.
Έχει πρόγραμμα και θέσεις, έχει άποψη και παρά το γεγονός ότι το πρόγραμμα του δεν έχει όλες τις τομές που θα θέλαμε είναι τουλάχιστον πεδίο για να γίνει διάλογος.
Δεν μπορεί όμως να φτάσει στον απλό πολίτη, στον ψηφοφόρο. Λείπει ο τρόπος που από ένα θεωρητικό μπούσουλα θα μετατραπεί σε αντικείμενο κουβέντας στη βάση.
Αυτό συμβαίνει γιατί το εργαλείο που λέγεται κόμμα είναι κατεστραμμένο και αναξιόπιστο στα μάτια τη κοινωνίας.
Ο κόσμος δεν έχει πρόβλημα με το σύνολο των θέσεων (μπορεί να έχει με κάποιες από αυτές), έχει αντίθεση με το γρανάζι που λέγεται ΠΑΣΟΚ είτε είναι το πολιτικό προσωπικό του είτε είναι ο τρόπος δράσης του.
Δεν γίνεται πιστευτό.
Πραγματικότητα
Το κυρίαρχο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το ΠΑΣΟΚ σαν σοσιαλιστικό κόμμα είναι ότι έχει αποκοπεί πλήρως από την κοινωνία και της ανάγκες της.
Είναι αποστασιοποιημένο εκ των πραγμάτων από τις κοινωνικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα τουλάχιστον, συμμετείχαν σε αυτό και το οδηγούσαν.
Η μορφή, η δομή και η λειτουργία του ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ξένη και ασύνδετη με αυτό που πραγματικά ζει η κοινωνία.
Το οργανωτικό μοντέλο του κόμματος είναι απροσδιόριστο.
Το ανοιχτό κόμμα έχει μετατραπεί σε αχανές, ασαφές και ανύπαρκτο κόμμα.
Δεν μπορείς να το συναντήσεις πουθενά γιατί δεν υφίσταται με την έννοια της καθημερινής ύπαρξης (πολύ περισσότερο δε με λειτουργία και δράση).
Υπάρχει, δρα και λειτουργεί κατ’ επιλογή και μόνο για συγκεκριμένους λόγους.
Σε κάθε τοπική κοινωνία το ΠΑΣΟΚ υφίσταται σαν σώμα «εθελοντών» συμμετεχόντων όταν πρόκειται να εκλέξει συνέδρους, νομαρχιακές, κομματικά όργανα κ.λ.π., όταν πρόκειται να δώσει χρίσματα (γιατί να δίνει;) σε υποψηφίους δημάρχους, νομάρχες κ.λ.π..
Έχει μεταλλαχθεί σε ένα φοβερό και τρομερό μηχανισμό διεκπεραίωσης εκλογικών διαδικασιών ανεξαρτήτως γιατί γίνονται αυτές οι εκλογές, ποια πολιτική άποψη εκφράζουν αυτοί που συμμετέχουν, γιατί πρέπει να νικήσουν.
Εκλογές για τις εκλογές δηλαδή και ψηφοφόροι για τους υποψηφίους. Μέλη μιας χρήσης, εκλογικό πανηγύρι, νικητές που δεν ξέρουν τι να κάνουν τη νίκη τους και ηττημένοι που σίγουρα αδικήθηκαν από τους μηχανισμούς, ασχέτως αν οι δικοί τους μηχανισμοί δεν μπόρεσαν να κερδίσουν. Εκλογικοί αντιπρόσωποι όλων των συσχετισμών, ασχέτως αν δεν υπάρχουν εκλογικοί αντιπρόσωποι στα εκλογικά τμήματα των Εθνικών Εκλογών (τραγική ειρωνεία).
Όταν μάλιστα υλοποιούνται όπως μπορούν τέλος πάντων πολιτικές διαδικασίες, συνελεύσεις και ολομέλειες είναι πρακτικά αδύνατο να ενημερωθούν και να συμμετέχουν τα μέλη και οι φίλοι –μικρή η διαφορά- του ΠΑΣΟΚ γιατί ο αριθμός τους πλέον αγγίζει το σύνολο των ψηφοφόρων του κινήματος σε κάθε Δήμο, οπότε χρειάζεται κανονική προεκλογική εκστρατεία με μεγάλο προϋπολογισμό μόνο και μόνο για να γίνει μια συνάντηση.
Το αποτέλεσμα είναι ότι συμμετέχουν στις διαδικασίες κατά συντριπτική πλειοψηφία οι αξιωματούχοι και οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες και ανακυκλώνονται στις μεταξύ τους αντιθέσεις και συγκρούσεις χωρίς βέβαια όλο αυτό το γεγονός να αφορά οποιονδήποτε άλλο πολίτη ή κομμάτι της κοινωνίας.
Σήμερα οι πρωτοπορίες και τα δυναμικά στελέχη κάθε χώρου δεν εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ.
Οι βιοπαλαιστές, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που δεν εκφράζονται από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους, δεν εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ.
Οι μαθητές οι φοιτητές και οι νέοι που δεν χωρούν στα νεολαιίστικά σχήματα των παρατάξεων, αφού εκείνα ασχολούνται με την εσωστρέφεια τους και την αναπαραγωγή του παραγοντισμού και εσωκομματικού ανταγωνισμού τους, δεν εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ.
Τα δυναμικά ανερχόμενα στρώματα της παραγωγής που ασφυκτιούν στο γραφειοκρατικό σύστημα και αναζητούν διέξοδο, δεν έχουν λόγο σήμερα να εκφραστούν μέσα στο ΠΑΣΟΚ γιατί αυτό ασχολείται με τα δικά του πράγματα κι εκείνοι έχουν οριοθετήσει τους στόχους τους διαφορετικά.
Οι άνθρωποι της τέχνης, της διανόησης και της επιστήμης δεν εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ γιατί έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους το ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του κομπάρσου και του διεκπεραιωτή αποφάσεων.
Το γεγονός λοιπόν ότι όλες οι παραπάνω κοινωνικές δυνάμεις και οι πρωτοπορίες τους δεν εντάσσονται στο ΠΑΣΟΚ (σε αντίθεση με το 1974 όπου οι ίδιες δυνάμεις το θεωρούσαν ως τη φυσική διέξοδο έκφρασης τους), απαγορεύει επί της ουσίας την ανανέωση του κινήματος από τη βάση της κοινωνίας.
Στερείται το ΠΑΣΟΚ τον πλούτο των ιδεών και τη δυνατότητα να ξαναγίνει ο χώρος έκφρασης των κοινωνικών αναζητήσεων και των αιτημάτων της εποχής.
Καθίσταται το ΠΑΣΟΚ όχι εκφραστής, αλλά παραγωγός θέσεων και προγραμμάτων μέσα από μία γραφειοκρατική διαδικασία.
Το κύριο όμως αίτιο για την άρνηση συμμετοχής όλων αυτών των ζωντανών κομματιών της κοινωνίας, είναι το γεγονός ότι η ένταξή τους δεν γίνεται σε ισότιμη πολιτική βάση με σεβασμό στον πολύτιμο χρόνο και κόπο που θα διαθέσουν, αλλά πραγματοποιείται με όρους στρατιώτη στον οποιονδήποτε κομματικό στρατό που καλείται μόνο για να ανανεώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα την παρουσία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού στα κομματικά όργανα λήψης των αποφάσεων.
Δεν του δίνεται η δυνατότητα επί της ουσίας να συμμετέχει στη λήψη και τον καθορισμό των αποφάσεων, που σήμερα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ όλο το ΠΑΣΟΚ για την ανανέωση του.
Από την άλλη χρησιμοποιούνται μια σειρά από διοικητικά μέτρα με ποσοστώσεις, για να κατακτηθεί το αυτονόητο πολιτικά σε ένα ζωντανό κόμμα, η ισότιμη συμμετοχή των γυναικών και των νέων.
Ενώ λοιπόν η εξωτερική ανανέωση δεν συντελείται για όλους τους παραπάνω λόγους, η εσωτερική ανανέωση και ανασυγκρότηση δεν γίνεται αλλά και να γίνει δεν αρκεί.
Δεν γίνεται, γιατί οι εσωτερικές συγκρούσεις έχουν χαρακτήρα προσωπικών αντιπαραθέσεων και αγωνίας για την ανάληψη της κάθε εξουσίας (κομματικής, αυτοδιοικητικής, κρατικής), μέσα από τη συγκρότηση προσωποπαγών μηχανισμών χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο, χωρίς διαφορετικές θέσεις και προτάσεις, χωρίς διαφορετική έκφραση.
Δεν αρκεί, γιατί ένα κόμμα για να είναι προοδευτικό και σοσιαλιστικό πρέπει να είναι σε διαρκή αλληλεπίδραση με την κοινωνία και όχι κλειστό κλαμπ.
Το ΠΑΣΟΚ φορέας της ελπίδας.
Το ΠΑΣΟΚ για να μπορεί να διαδραματίζει ουσιαστικό και δημιουργικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία πρέπει να ξαναγίνει ο πολιτικός φορέας της ελπίδας, για να μπορεί να οδηγεί το προοδευτικό δημοκρατικό κίνημα σε νίκη και προοπτική, για να μπορεί να αποτελεί τη φυσική διέξοδο έκφρασης κάθε ανατρεπτικής φωνής με πρόταση.
Ελπίδα.
• Η ελπίδα των μη προνομιούχων, για καλύτερη ζωή με εισόδημα ανάλογο με τη συμμετοχή τους στην παραγωγή.
• Η ελπίδα των εργαζομένων, για κοινωνικές παροχές ανάλογες με τις ανάγκες τους.
• Η ελπίδα των συνταξιούχων, για αξιοπρεπή σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με σεβασμό στις εισφορές και τον ιδρώτα που κατέθεσαν επί δεκαετίες.
• Η ελπίδα των βιοπαλαιστών, και των επαγγελματιών για μια πολιτεία που θα τους σέβεται και θα τους υπολογίζει σαν παραγωγική δύναμη και σαν τη ραχοκοκκαλιά της οικονομίας της χώρας.
• Η ελπίδα των ανερχόμενων δυναμικών στρωμάτων και των επιστημόνων, για ένα κράτος δίκαιο και ευέλικτο χωρίς γραφειοκρατικές δομές, με ανοιχτούς τους ορίζοντες της ανάπτυξης αλλά και σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα.
• Η ελπίδα των νέων, για ζωή με όραμα για το αύριο, για σπουδές και μόρφωση που να ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα, για το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία με πλήρη απασχόληση και κοινωνική ασφάλιση.
• Η ελπίδα του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας, για μια υπερήφανη εξωτερική πολιτική, εθνικά ανεξάρτητη και για ισότιμο ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον και τους διεθνείς οργανισμούς.
• Η ελπίδα όλων, για ένα περιβάλλον αναβαθμισμένο, πιο καθαρό, πιο ανθρώπινο ανάλογο με τις δυνατότητες που μας χαρίζει η χρήση της τεχνολογίας, για την οποία όλοι συνέβαλαν ο καθένας από τη μεριά του.
Προϋπόθεση
Για να μετατραπεί ξανά το ΠΑΣΟΚ στον πολιτικό φορέα που θα οδηγήσει όλες αυτές τις ελπίδες σε διέξοδο από τη σημερινή κρίση και να γίνει πάλι ο εκφραστής των οραμάτων στην ελληνική κοινωνία είναι απαραίτητη μία και μόνο προϋπόθεση, η οποία σήμερα δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Δεν μπορεί γιατί δεν το επιτρέπει η λειτουργία, η σύνθεση και η νοοτροπία του ΠΑΣΟΚ.
Οι κοινωνικές δυνάμεις που έχουν και κουβαλάνε αυτή την ελπίδα, να καταστούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα (γιατί σήμερα βρισκόμαστε στο +5) το κυρίαρχο αποφασιστικό σώμα στο ΠΑΣΟΚ, στην οργάνωση και στη λειτουργία του.
Να γίνουν αυτές οι δυνάμεις το κυρίαρχο πολιτικό, οργανωτικό και εκτελεστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και των οργάνων του και να εκφράσουν εκ των πραγμάτων πια τα κοινωνικά αιτήματα και τον τρόπο σκέψης που σήμερα λείπει.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση όταν δηλαδή η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ θα εκφράζει την ελπίδα και όχι την προσμονή απλά για εξουσία, θα μπορέσει να αλλάξει η καθοδική και φθίνουσα πορεία του ΠΑΣΟΚ, να σταθεί στα πόδια του, να αντιδράσει και να νικήσει.
‘Όσο δε συμβαίνει αυτό, οι παραπάνω δυνάμεις θα διατηρούν την αυτόνομη δράση τους είτε σε ομάδες είτε ο καθένας μόνος του. Μπορεί ακόμη να ψηφίζουν ή και να συμμετέχουν προσωρινά και σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, θα είναι όμως η μαγιά, θα είναι η πρώτη ύλη, σε ότι καινούριο πολιτικά προκύψει, σε ότι ζωντανό και δημιουργικό μπορεί να γεννηθεί.
Αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τον πολιτικό χώρο που μας έκανε να νιώθουμε δικαίωση, που έκανε την προοδευτική παράταξη πολιτικά κυρίαρχη για τόσα χρόνια στην Ελλάδα, που μας έκανε να καταθέσουμε στο ΠΑΣΟΚ μερικά από τα ομορφότερα απογεύματα της ζωής μας.
Γιώργος Αρβανίτης
Μέλος του ΠΑΣΟΚ Κορυδαλλού
Σύνεδρος στο 8ο Συνέδριο
Είμαστε πολλοί, ας τα πούμε όλα. 13/03/08 ώρα7.30 Π ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ
Διανύουμε μια περίοδο έκρηξης της αναξιοπιστίας και απαξίωσης θεσμών και αξιών, έλλειψης στόχων και προοπτικής για την χώρα και καθολικής απογοήτευσης για τους πολίτες.
Η κρίση του πολιτικού συστήματος, της οικονομίας, Της αποκοινωνικοποίησης των κόμματων, γίνεται και κρίση στη νέα γενιά και σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής.
Αυτή η ανεπάρκεια του συστήματος βρίσκεται σήμερα σε πλήρη αναντιστοιχία με τις πραγματικές και πιεστικές ανάγκες της κοινωνίας μας.
Η αποτυχημένη, μονομερώς (και δήθεν) τεχνοκρατική πολιτική, που εφαρμόζει η κυβέρνηση και χρωματίζει ολόκληρη την κρατική μορφή, δεν χωράει τα όνειρα των νέων ανθρώπων.
Η οικονομική ανάπτυξη των ολίγων, δεν αξίζει την καταστροφή του περιβάλλοντος , που ανήκει σε όλους μας.
Η αποτυχία τους, στην παγκόσμια σφαίρα, στον Ευρωπαϊκό χώρο και στη χώρα μας, δεν θα γίνει δική μας «ενοχή», δική μας δικό μας κόστος και δικό μας έλλειμμα ζωής.
Αυτή είναι η εποχή του 8ου συνεδρίου. Αυτό είναι και το θέμα του. Ότι η αδυναμία του συνεδρίου αυτού να προσφέρει υπεύθυνες, δημιουργικές, ριζοσπαστικές και νικηφόρας προοπτικής απαντήσεις, καθιστούν και το ΠΑΣΟΚ υπεύθυνο, συνένοχο για το πρόβλημα και τις συνέπειές του στον λαϊκό παράγοντα.
Την ίδια στιγμή ενώνονται πολλές φωνές μαζί. Φωνές εργαζόμενων και κάθε μορφής βιοπαλαιστών, φωνές εργατών και μεταναστών, φωνές δασκάλων και επιστημόνων, κραυγή της νέας γενιάς!!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, για να απαντήσουν:
“ΔΕΝ ΘΑ ΠΗΔΗΞΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ.’’
Είναι οργισμένοι, είτε το εκδηλώνουν, είτε όχι. Δεν τους εξηγούν…
πώς γίνεται ενώ αυξάνεται το ΑΕΠ, 14 συναπτά χρόνια, πρέπει τώρα η «θεραπεία» να ταυτίζεται με συγκράτηση μισθών, αφαίρεση κοινωνικών δικαιωμάτων, περισσότερα χρόνια δουλειάς, μικρότερη σύνταξη;
Δεν πείθονται, την ώρα που οι τράπεζες, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και οι κουμπάροι, συγκεντρώνουν τον πλούτο του μόχθου μας, ότι η αναγκαία για την επιβίωση του συστήματος λύση, είναι ή νέα επιδείνωση της θέσης μας στον αγώνα της επιβίωσης.
Θυμόνται, την υπόσχεση επανίδρυσης του κράτους. Αλλά τα χρόνια περνούν και βασιλεύει το φακελάκι. Και υποβαθμίζεται, σταδιακά όλο και πιο βαθιά, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που έχει πληρωθεί με τον ιδρώτα της εργασίας της τωρινής και της προηγούμενης γενιάς.
Υπάρχει δρόμος έξω από το συμβιβασμό; Υπάρχει λύση έξω από τα όρια της ήττας;
Είναι η ώρα για μια μεγάλη αντεπίθεση που π.χ, θα επιδιώκει:
• Αναδιανομή του εισοδήματος αντίστοιχη με εκείνη μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981.
• Αύξηση των συντάξεων και βελτίωση των κοινωνικών παροχών σύμφωνα με τις ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
• Ασφαλιστικό σύστημα που θα προστατεύει και θα σέβεται την εργασία και την ασθένεια και θα παρέχει αξιοπρέπεια στα γηρατειά.
• Χρήματα υπάρχουν όταν υπάρχει πρόθεση αναδιανομής.
• Θεραπεία υπάρχει: ανάπτυξη, βιώσιμη ανάπτυξη, ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον και αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες, πράσινη ανάπτυξη.
Η ευθύνη των φορέων εκπροσώπησης πολιτικά και συνδικαλιστικά σε αυτή τη φάση είναι κρίσιμη. Οι ασάφειες, οι παλινδρομήσεις και οι καθυστερήσεις είναι ανεπίτρεπτες. Οι όποιες αδυναμίες της σημερινής έκφρασης των προοδευτικών δυνάμεων και των εργαζομένων θα αποδειχθούν συγκυριακές. Ένα ισχυρό, μορφωτικό, πολιτικοποιημένο, ριζοσπαστικό και δημιουργικό κίνημα του λαού, θα προκύψει και θα εκφραστεί, είτε αναμορφώνοντας τα, υπάρχοντα προοδευτικά αλλά αποπροσανατολισμένα κοινωνικά, κόμματα και συνδικάτα, είτε υπερβαίνοντας με διαφορετικό, δικό του τρόπο την εποχή μας.
Τίθεται καθαρά ζήτημα ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως! Για τους 6500 σύνεδρους, σίγουρα. Για τους απέξω όμως; Μήπως ήδη έχουν δώσει τις απαντήσεις τους; Μήπως, με όσα έχει πράξει το ΠΑΣΟΚ, έχει χάσει οριστικά την δυνατότητα να ανανεωθεί άλλη μία φορά και να αποτελέσει και πάλι εκείνον το φορέα που κάποτε—και επί πολλά χρόνια-- έκφρασε ότι πιο δημιουργικό, ότι πιο προοδευτικό, ότι πιο φιλολαϊκό, ότι πιο σύγχρονο.
Στο σημείο αυτό και επειδή η θέση που θα διατυπώσω, είναι καθαρή, πιο καθαρή από την (α) προ ολίγων ημερών τοποθέτησή μου, που βρίσκεται διατυπωμένη στο http://neagenia-neagenia.blogspot.com και όχι μόνο, είναι αναγκαίο, ως και πολύ βολικό για την παρουσίαση της θέσης μου, να αποκαλύψω κάτι. Ότι κάποιοι σύντροφοι περίπου με μάλωσαν, επειδή στην (α) τοποθέτηση, έγραψα τα εξής,( τα οποία προφανώς θα τεθούν και από εμένα και από άλλους, απευθείας στο συνέδριο και ανεξάρτητα από την ελπίδα που έχουν να παράγουν κάτι)
…”Αν δεν απαντήσουμε, τότε η επανίδρυση και τα υπερβατικά σχέδιά μας, είναι κακόγουστο καλαμπούρι στα μάτια του λαού και της νεολαίας.”…
Και πιο κάτω:
…”ΠΩΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ;
Θα μπορούσε να πει κανείς:
Eπανασύνδεση με την κοινωνία.
Είσοδος της νέας γενιάς.
Ανανέωση.
ΜΠΟΡΕΙ το ΠΑΣΟΚ;;;
Δυστυχώς, με διακηρύξεις και καλές θελήσεις δεν γίνεται.
Το ΠΑΣΟΚ πέθανε λένε πολλοί. Η διατύπωση αυτή είναι βάρβαρη.
Εγώ θα το υποστήριζα αλλιώς. Όχι με μνημόσυνα, αλλά με ροή και
ενέργεια. Αυτό το ΠΑΣΟΚ, δεν πέθανε ακόμα, πρέπει όμως να τελειώνει.
Το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα κατεστραμμένο εργαλείο.”…
Πρώτα από όλα, υπενθυμίζω σε όσους προσπαθούν να με μαλώσουν, ότι είμαστε σε έναν προσυνεδριακό διάλογο, συνεπώς και μόνος μου τελείως να έμενα, έχω το δικαίωμα, να καταθέτω την κουτή και μειοψηφική άποψή μου. Δεύτερο, είναι καιρός καλός για να πούμε και τούτο, σε όποιους μας δίνουν τη μία ή την άλλη γραμμή. Αυτό το κόμμα δεν σας ανήκει, σε κανέναν ειδικά. Και εγώ προσωπικά, παρά το ότι οι προσδοκίες μου από αυτό το συνέδριο—εύχομαι να διαψευστώ--, είναι όμως περιορισμένες, θα λέω ως το τέλος τiς σκέψείς μου, ώσπου δηλαδή, να εξαντληθεί κάθε μου ελπίδα. Και να τι σκέπτομαι έντονα ετούτη την εποχή:
Σκέπτομαι, ότι οι μπαμπάδες μας, την κοπάνησαν κάποτε από την ένωση κέντρου, για να έρθουν με το κόμμα των παιδιών τους. Για αυτόν το λόγο, ας είναι σαφές και το άλλο: ότι αυτός ο χώρος, αν είναι να μείνει έτσι όπως είναι τώρα, η ενότητα, μικρή, πολύ μικρή αξία έχει. Αν είναι πάλι κάποιοι, για δικό τους λόγο να τον κόψουνε στα δύο, δι ασήμαντο αφορμή, θα εισπράξουν τη θέση τους στο ντουλάπι που περιμένει πάντοτε για τέτοιες συμπεριφορές.
Και ύστερα πάλι, που ξέρεις, συνέδριο είναι αυτό. Λίγες ώρες μείνανε. Συνέδριο είναι αυτό και μπορεί να σου πει και το άλλο. Δικό μας είναι το ΠΑΣΟΚ να σου πει. Δικό μας είναι και ότι θέλουμε το κάνουμε.
Αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή, το μεγαλώνουμε, το κονταίνουμε, το καίμε. Ναι , το καίμε. ΔΕΝ ΤΟ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΟΜΩΣ, μπορεί, λέω να πει το συνέδριο!
Στο σοβαρό μας θέμα όμως.
1)Σωστά επισημαίνεται και αναλύεται, το νέο κοινωνικό πορτρέτο της ελληνικής κοινωνίας, η μεταβολή του ιστορικού υποκειμένου, η ανισότητα εντός των κοινωνικών ομάδων, που συνυπάρχει με την ανισότητα μεταξύ διαφορετικών ομάδων και προφανώς δεν έχουμε, όπως και δεν είχαμε ποτέ, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ένα συμπαγές ταξικό μπλοκ. Θα πρέπει όμως, αυτή η σωστή προσέγγιση, να μην δημιουργήσει την παρεξήγηση ότι για τις σημερινές ανεπάρκειες του ΠΑΣΟΚ, φταίνε ... τα κοινωνικά στρώματα, που δεν αποτελούν συμπαγές μπλοκ. Γιατί, βεβαίως, οι μεταβολές αυτές, δεν σημαίνουν καθόλου ότι οι μη προνομιούχοι, με την στενή και με την ευρεία έννοια, έγιναν ξαφνικά μειοψηφία. Άρα, η αλήθεια είναι, ότι οι αδυναμίες των πολιτικών σχημάτων που έχουν το ρόλο να χτίζουν το πλειοψηφικό ρεύμα, αποτελούν πρόβλημα για όλους εκείνους που πρέπει να εκφράσουν και η ανάποδη ανάλυση, είναι δεύτερου βαθμού πρόβλημα.
2)Για αυτόν εξάλλου το λόγο, επαναληπτικά, από χρόνια, επισημαίνεται ένα πρόβλημα που σε παλιότερα χρόνια δεν υπήρχε. Είναι πια πρόβλημα, η σαφήνεια και η ευκρίνεια, της διαφοράς ενός προοδευτικού, από έναν συντηρητικό φορέα.
3)Θα μπορούσε ακόμα και έτσι απλά, να ορισθεί το περιεχόμενο της περίφημης ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗΣ. Αν, δηλαδή, γινόταν ξαφνικά σαφές, ποιοί είμαστε; τι θέλουμε; ποιό είναι το σχέδιο που συμφωνούμε; Και μπορούσε αυτό να αποδίδεται με σαφή φυσιογνωμία, τότε, δεν θα χάναμε ποτέ εκλογές. Αφού κανείς δεν θα ήταν μπερδεμένος, ποιος πολίτης που ανήκει στην πλειοψηφική ομάδα όπου αναφέρεται η επιδίωξή μας, δεν θα αγκάλιαζε ένα σχέδιο που τον ωφελεί;
4)Ποιοι είμαστε λοιπόν; Eίμαστε πιά ένα άθροισμα στελεχών…από άλλο πλανήτη! Ο κόσμος καίγεται και ακόμα κάποιοι πιστεύουν στα σοβαρά ότι θα ξαναδούν τα υπουργεία τους. Άλλοι, που παίρνουν την κατάλληλη θέση, ως διπλανοί του αυριανού κυρίου υπουργού. Άλλοι, που παίρνουν κατάλληλες αντίπαλες θέσεις. Κατά τόπους, χωρίζονται σε απολίτικους προσωπικούς στρατούς για να διεκδικήσουν πόστα σε ένα κόμμα, που…πραγματικά δεν κάνει τίποτα. Κάθε τέσσερα χρόνια, το μισό «κόμμα» (του ενός υποψηφίου) κατά Δήμο, αφού διεκδικεί το χρίσμα του υποψηφίου Δημάρχου, στη συνέχεια καταγγέλλει την απαράδεκτη διαδικασία του χρίσματος, εξοργίζεται με την κατάφωρη αδικία, κατεβάζει αντάρτικα για να σώσει τους πολίτες. Όλες αυτές οι πλευρές, έχουν στην ημερήσια διάταξη τον εκβιασμό των άλλων ομάδων, την συντριβή του άλλου στρατού και συχνά, την συμμαχία με αμφισβητούμενους ανεξάρτητους και όχι μόνο.
Τι θέλουμε λοιπόν; Μια εξουσία με οποιοδήποτε μέσο, χωρίς κανόνες, χωρίς αξίες, χωρίς να υπολογίζουμε κόστος, χωρίς ορατά οφέλη για τους πολλούς; Και ποιο είναι το σχέδιό μας; Να είναι τόσο κακός, χειρότερος ο αντίπαλος ώστε να προτιμηθούμε.
5)Το χειρότερο όμως, δεν είναι που όλα αυτά συμβαίνουν, Είναι κάτι άλλο . Ότι, δυστυχώς, σήμερα, όλα αυτά, φαίνονται και αντιμετωπίζονται ως καθημερινά και φυσιολογικά. Ως στοιχεία του παιχνιδιού. Και κατά νομό αποτελούν ισχυρότατους μηχανισμούς, συμβιβασμένων, καιροσκοπικών μορφωμάτων, και συμφερόντων που πολλές φορές, υπερβαίνουν τα όρια του πολιτικού ανταγωνισμού, εκπροσωπώντας κατά περίπτωση άλλες εκδοχές συμφερόντων.
Έτσι λοιπόν, κυρίως λόγο πλέον της πολύ ισχυρής ανθεκτικότητας και ικανότητας αυτών όλων των διασυνδεμένων συστημάτων και του εθισμού όλων μας στην ιδέα της ύπαρξής τους, ως αυτονόητης, δεν είναι σήμερα καθόλου απλό να φωνάξουμε όλοι μαζί αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή και να υλοποιήσουμε την επανίδρυση.
Για αυτόν το λόγο σύντροφε πρόεδρε, όσο καλές προθέσεις και να έχεις, πράξη επανίδρυσης, νομίζω δεν θα μπορέσεις ούτε μόνος, ούτε και όλο το εθνικό συμβούλιο αν σύσσωμο και μάχιμο προκύψει την Δευτέρα, ομόφωνα, να τάσσεται στο πλευρό και στο πνεύμα σου και στο πνεύμα της νέας αλλαγής.
Περιθώριο ανανέωσης «από μέσα», δεν υπάρχει, θα γίνει μία από τα ίδια.
Περιθώριο ανανέωσης με είσοδο νέων, ζωντανών δυνάμεων, δεν υπάρχει, γιατί κανένας ζωντανός δεν ανέχεται να υποστεί την βία που ασκούν όλα αυτά τα μορφώματα.
Δεν υπάρχει πια περιθώριο για πράξεις ανατροπής, με την έννοια της επανίδρυσης, υπάρχει μόνο μια πράξη ανατροπής: ΙΔΡΥΣΗ.
Για αυτόν τον λόγο σύντροφοι και εσείς, οι άλλοι, που εξακολουθείτε με τοποθετήσεις ή συμπεριφορές, να εντοπίζετε όλο το σημερινό πρόβλημα σε πρόβλημα ηγεσίας, συνέρθετε. Αναλογιστείτε τη θέση σας, αν όλο αυτό το τακτοποιημένο μπάχαλο βρισκόταν στην ευθύνη σας. Αναλογιστείτε ακόμα και την μικρότερη ευθύνη, που σημαίνει μια πολύ αυξημένη εκπροσώπηση στο εθνικό συμβούλιο. Και είναι αρκετό.
Δεν υπάρχει πια πράξη άλλη πράξη ανατροπής. Παρά μόνο μία. ΙΔΡΥΣΗ.
Λοιπόν Προκόπη, καλά τα λες, κάποιες όμως επισημάνσεις μου:
1. Τη λέξη "ελπίδα" δεν την αποδέχομαι! Ως άνθρωποι δημοκράτες "δεν ελπίζουμε τίποτα, δεν φοβόμαστε τίποτα, είμαστε ελεύθεροι" (Δημώναξ, κυνικός φιλόσοφος και όχι Καζαντζάκης).
2. Αφού δεν ελπίζουμε τότε οφείλουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Όσοι ήλπιζαν από "σωτήρες", είδαμε που κατάντησαν το μεγάλο Κίνημά μας!
3. Η δημοκρατική παράταξη δεν έχει να κάνει πολλά πράγματα για να ανακάμψει, αρκεί να είναι συνεπής με τις αξίες και τους στόχους της. Η ασυνέπεια μας απέναντι στις ιδρυτικές μας διακηρύξεις και η ολιγαρχική συμπεριφορά και αντίληψη κάποιων είναι και η αιτία που το ΠΑΣΟΚ σήμερα βρίσκεται σε βαθιά πολιτική κρίση.
4. Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται επανίδρυση, αλλά τήρηση του Καταστατικού του! Όσοι δεν θέλουν τοπικές οργανώσεις και δημοκρατικές διαδικασίες να πάνε στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.
5. Και, τέλος πάντων, που πήγε ο πατριωτισμός μας;
Που πήγε ο ανθρωπισμός μας;
Που πήγε η επαναστατικότητά μας;
Που πήγε ο ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, που τόσο επίκαιρος ακόμα και σήμερα στέκει;
6. Και ας αφήσουμε τους Μαρξ και λοιπούς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Είμαστε δημοκράτες και σοσιαλιστές, δεν είμαστε κομμουνιστές! Βάλε τον Ροβεσπιέρο και τον Κοραή καμιά φωτογραφία, αυτοί ήταν ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ και ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, πάνω στις αξίες που εκείνοι διακήρυξαν είναι γραμμένο και το πνεύμα της Τρίτης Σεπτέμβρη! Η οποία, πόσο επίκαιρη ακόμα είναι στις ψυχές και τις ανάγκες μας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Η λύση είναι μία: ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΣΟΚ! Τόσο απλά!
Στέφανος, ο παλιός σου σύντροφος...
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ελεύθερα...